Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu




7 Kasım 2014 Cuma

Arkadaşlık Güzeldir :)

Hatırladığım kadarıyla ilk arkadaşım ilkokul 1. sınıfta Özge isminde yumurta kokan bir kızdı.
Tabii çocukluk arkadaşım kardeşimi ve kıvırcık kuzenimi saymazsak.
Anaokulu-kreşe de sadece 1 gün gidip oradaki koocaman bir kızdan korkunca (beni kenara çekmişti) 5,5 yaşında ilkokula başladım.
Ondan önce mahalleden de arkadaşım olmadı çünkü annemlere göre bizim mahalle pek de güvenilir değildi, dolayısıyla ben sokaklarda büyümedim. Damda bisiklet sürerek, top oynayarak geçirdim vaktimi. Umarım Elif de çok fazla bebek-sever bir kız çocuğu olmaz ya da babasının hayalleriyle evcilik oynarlar, biz ona pasta yemeye çay içmeye gideriz.(karabalığın en büyük hayallerinden biri bu)
Arkadaşlık kurmak, onu sürdürmek bana hep çok çetrefilli geldi. Ne zaman "işte bu kız/oğlan tam benim kafadan" diye düşünsem çok alakasız şeyler yaşadık.
İlkokulda 3 sene kolejde okudum ve orada bambaşka bir dünya tanıdım. Oraya ait değilmişim gibiydi, zaten orada olmamın sebebi annemin okulda öğretmen olmasıydı. Sonraki 2 sene her sırada 3 kişinin oturduğu oldukça kalabalık bir devlet okuluna gittim. (sınıfta 65 kişiydik yanlış hatırlamıyorsam) İlk gün hayatımın şokunu yaşamıştım resmen. "Burası kokuyor" demiştim, "beni alın buradan." Bu satırları okursa-ki ne alaka ama- ilk sıra arkadaşlarımdan biri olan Celal'den özür dilemek istiyorum. Çok fazla şişmandı ve ben sırada düşecek gibi oturduğum için ondan hiç hoşlanmıyordum. Çocuğu yemek yerken görsem "az yese keşke" diye düşünmüşlüğüm var. fenaymışım :/
Derken Anadolu Lisesini kazandım ve 7 sene de orada geçti. Orada da ilk gün kendimi çok yabancı hissetmiştim. Hiçbir zaman da kızların eteklerinin boyunu neden kıvırdığını, "gizli makyaj"ı neden yaptıklarını ve daha bir sürü kızsal şeyi anlamadım. Son iki senemde sözel sınıftayken Nilay'la tanıştık ve kendimi çok daha iyi hissettim. Tiyatrodan, kitaplardan vs bahsedebiliyorduk. Ondan önce rehber öğretmenimiz Durmuş Hoca vardı, onunla çok sık sohbet ettiğimizi hatırlıyorum.
Veee sıra geldi üniversiteye... İlk günlerde yalnız değildim aslında, sınıf arkadaşımla aynı bölümü kazanmıştık çünkü ama ben ilk gün çok ağladım: "Bu bölüm bana göre değil ühüüüü" diye. Hala da ağlayabilirim :) Bir grupta olmak nasıl bir şeymiş, orada iyice öğrenmiştim. Çok seviyordum arkadaşlarımı, hayatımdaki her şeyi de paylaşmıştım. Arkadaşlar arasında sır olmamalıydı zaten :) O dönemde birkaç farklı yurt değiştirince biiiir dolu oda arkadaşım olmuştu. Hatta iki tanesiyle üniversite son dönemde eve çıktık, biriyle arkadaşlığımız bitti öteki zır deliyle (bu satırları arada da olsa okuyormuş :) hala görüşüyoruz ve evet hala zır deli :P
Düşününce ve geriye bakınca o kadar çok arkadaşım, dost dediğim insan olmuş ki hayatımda. Bazılarının hayatımda hep olacağını düşünmüştüm. Olmadı. Liseden sadece Nilayla üniversiteden de sadece "zır deli" ile görüşüyorum. (Üniversiteden arada mesajlaştığım birkaç kişiyi saymazsak) Facebook hesabımı kapatalı çok oldu. Çok da doğru bir karar vermişim diyorum şimdi. Merak etmek bambaşka bir şey ve ben sahiden çoğunu merak etmiyorum. Kötü anlamda da demiyorum aslında sadece insanın hayatı evrim geçiriyor ve her insanın bir rolü oluyor, rolünü tamamlayınca hayatından çıkıyor(ya da bazen "demirbaş" oluyor)
Çok kırıldığım, üzüldüğüm, ağladığım zamanlar da oldu, -hiç istemeden- kırdığım insanlar da. İnsan doğasının bir gerçeği.
Ve işe girdim. (Ondan önce 1 yıllık yüksek lisans var ve orada tanıdığım, çok sevdiğim insanlar var-dı... Sahi, neredeler? Bilmiyorum.)
30 erkek + 1 esra :) İşe böyle başladık. Benim için hem zor hem keyifliydi. Benden çok çekiniyorlardı ama ben rahattım çünkü erkeklerle anlaşmak her zaman daha kolaydır. Yüzünüze bakıp "saçların harika olmuş şekerim" derken içlerinden "ıyy bu ne hal böyle!" diye düşünmezler. O ortamda daha iyi anladım ki ben kızlarla yapamıyorum. Yani dengeyi kuramıyorum. Ya soğuk kalıyorum ya fazla samimi. Erkeklerle konuşacak daha çok şey var. Çok kitap okuduklarını söyleyemem ama futbol, arabalar, havalar benim için alışveriş, kuaför vb. şeylerden hep daha eğlenceli olmuştu. Ve tabii mutfak! Bunu anlamak zor olmamalı zaten. (Çok önemli dipnot: Sevgili Esen, seni heyecanlandırmak istemem ama cidden gaza gelip aşure yapmak için bakliyatgillerimi suya koydum. Ve cidden sonuç ne olursa olsun buna cesaret edebilmem bile benim için koca bir deniz, teşekkürler sana.) Karabalık da o 30 erkekten biri demiş miydim? Sanırım diğerleri çok beyazdı ve ben "küçük kara balık" misali en karasıyla okyanusa açılmak istedim :) Aslında öncesinde çok çok iyi arkadaş olduğumuzu atlamayayım. Neredeyse hiç kız arkadaşım olmadı. Bu durum da beni hiç rahatsız etmedi.
Gelelim sanal dünyaya...
Blog ve instagram sayesinde bir dolu insanla tanıştım. Kimini çok sevdim hatta buluşup kahve içmek istedim :) Bilmiyorum konuşabilir miydim ama neticede o sıcaklığı hissettim. Bazılarıyla mail üzerinden haberleştim, hala da haberleşiyorum.
Bir insanı yüz yüze görmeden hem çok sevmeyi hem de -nasıl oluyorsa- kırılabileceğimi keşfettim. Deli miyim neyim? İnsan yüzünü bile görmediği birine gönül koyabilir mi? Bu kişi balık burcuysa koyar :) Bu yazının amacı bu kırgınlık falan değil. Hatta hiç değil. Yoksa başlık "arkadaşlık güzeldir" olmazdı herhalde.
Kırgınlığı bir kenara koyacak olursak tanıdığım güzel insanları tek tek yazmaya kalksam birini unuturum, atlarım falan diye korkup yazmıyorum.
Bazen instagramda bir şey paylaştığım zaman durup düşünüyorum: "Bunu niye paylaşıyorum ki" diye? Belki sizin de zaman zaman öyle hissettiğiniz oluyordur. Yani okuduğum kitabı, dinlediğim şarkıyı, uykusuz kaldığımı, başımın ağrıdığını beni "takip edenler" bilse ne bilmese ne? :)
Gerçi kitap konusunda ayrıcalık yapmalı çünkü bazı kişilerin ne okuduğunu cidden takip ediyorum ve listeme ekliyorum, o açıdan kitap konusunu farklı bir yere koyayım.
Kendim için "bilseler ne bilmeseler ne" diyorum ama sevdiğim arkadaşlarımın nasıl olduklarını da önemsiyorum. Hem de çok. Bir müddet ses soluk çıkmazsa "iyi mi acaba" diye endişeleniyorum :) Benden öyle mesaj alırsanız şaşırmayın yani.
Bu upuzuuun yazıyı neden yazdım? Birkaç gün önce birine kırıldım ve düşündüm arkadaşlık nasıl bir şeydir diye. Sadece 1 kişiye ya da 1 olaya indirgenemeyecek kadar güzel bir şey olduğuna karar verdim. Hani bu yazının kırılmayla ilgisi yoktu :) Azıcık varmış demek ki. Yani bana ışık tutmuş, yol göstermiş.
Bir de ben ilişkinin ömrünü geç anlayanlardanım. Yani belki karşı taraf beni sevmemeye başladı ya da benimle görüşmek onu mutlu etmiyor ve bunu sinyallerle anlatmaya çabalıyor. İşte ben bu sinyalleri çok geç algılıyorum. "meşguldür kesin", "yoğundur", "yorgundur" vs diyorum. Diyordum. Şimdi az daha piştim sanırım. Çok üzülsem de ben de kendimi geri çekiyorum yoksa kendimi yıpratıyorum.
Belki en başa koymalıydım bilmiyorum ama minik bir şarkı ekleyeyim buraya. Bu yazıyı yazarken ve aslında buraya yazdığım yazılarımın çoğunu yazarken 65247. kere dinlediğim ve her dinlediğimde hüzünlendiğim, yol aldığım bir şarkı. Beni bu şarkıyla tanıştıran da henüz karşılıklı kahve içemediğimiz ama kalbimin kitaplı kedili bir yerinde olan tatlı arkadaşım; iyi ki tanımışım seni :)


Bazen kırılabiliriz, bozulabiliriz hatta çok üzülebiliriz ama arkadaşlık güzel bir şey.
Bu yazıyı okuyan-ya da bu blogdan haberi bile olmayan- sevgili arkadaşlarım; iyi ki varsınız.
Hatırlatayım dedim :)

1 yorum:

  1. Ben de çok severim bu şarkıyı. Ve erkeklerle daha kolay arkadaş olundugunu düşünürüm. Biz kadınların birbirimize ettiğini erkekler bize etmiyor . Biraz karamsar ama bir filozof "kadınlar imparatorlar gibidir hiç dostları yoktur" demiş. Vardır bence :))) insan ilişkileri zordur ama sanki yazında kendini suclamişsın gibi geldi bana. Her insan farklı bir dünya. Ama bence insan ilişkilerinde mutluluğun sırrı ne kadar az beklenti o kadar iyi ilişki.

    YanıtlaSil

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...