Teyzeler :)

Geçen hafta Pazartesi öğleden sonra "üşüme" ile başlayan rahatsızlık sürecim, 2 haftanın sonunda farklı bir yere doğru evrildi. Arada geçen zamanda üşüme-titreme-duvara 15 kere çarpılmış ardından da üzerinden kamyonla geçilmiş hissi-öksürüğe eşlik eden migren-relpax ile de geçmeyen migren-acile gitme iğne vurulma-aa dur ben gelmemiştim, ben de geleyim burun akıntısı-olmadı koyu yeşil burun akıntısı-haydi tekrardan çarpıyoruz duvara- yine acil yine iğneler- geçmeyen burun akıntısı ve sonunda sağ burunun tıkanması- onu açmak için çeşitli yöntemler... derken bugüne geldik. Bunun adı sinüzit mi her ne ise, alnımı ve gözlerimi ağrıttı, kronik sinüzit olanlara Allah kolaylık versin. Tüm bunları tetikleyen değil ama tüm bunlara eşlik eden iş yeri gerginliği. Hani her zaman olanından da değil; farklı bir türde olanından. Bu hafta pazartesi gününü azıcık anlatayım: pazar gece acilde olup "işe gitmem lazım bana serum verin" dediğim doktor "sen ayakta duramıyorsun, 2 gün rapor verecem" deyince beni aldı bir gülme. Geçen hafta da dinleneyim diye raporum olsun istemiştim ama olmamıştı :) Neyse pazartesi sabahı değil yataktan çıkmak yattığım pozisyonu değiştirebilecek halde değildim. O gün onları yaşayan ben değildim. Şimdi bakınca başka biri yaşamış gibi geliyor. Her kimse o günü hayatı boyunca unutamaz bence. Neredeyse kendi kusmuğunda boğulup gidecekti garibim. Yazık ya üzüldüm kadına... Sabah evden çıkarken karabalığı duyuyorum; mutfakta bir şeyler var, ısıtıp yersin diyor. Bense tuvalete gitmem gerekmesin diye su içmeye korkuyorum. Ama ondan önce pozisyon değiştirip suya nasıl uzandım ve ilaçlarımı aldım, onlar da sadece muz ile duran mideyi nasıl bulandırdı bilmiyorum işte. Isıtacağım yemeklere uzanmayı bırak şunu hesapladım, yataktan bir şekilde çıksam mutfağa kadar nasıl yürürüm, kaç adım atmam gerekir, yerde sürünsem geri dönebilir miyim ve MUTFAK NEDEN BU KADAR UZAK!!! Sonunda öğle arası karabalık geri geldi ve besledi beni, kendisinden Allah razı olsun. O gün kabusumda beni boş asansöre atan şahsiyetlere de ayrıca hala kılım, belirteyim. Hatta pazartesi günü şu sesi bile duydum. Hani güreş yapıyorsundur veya boks neyse ve öyle bir darbe almışsındır ki nakavt olursun ve başında saymaya başlarlar: 1-hareket yok-2- hareket yok-3- hareket yok ve sonunda hafif melodili bir dans müziği başlar: La la la la la...La lalala lala la...Bu sesleri gerçekten duydum ama bak yemin etmiyorum.
Çarşamba günü işe geldiğimde beni gören 2 kişi irkildi ve gördükleri o "beyaz" şeyin sadece benim hasta suratım olduğunu 3 saniye sonra anladılar. Buna "valla" derim çünkü gerçekten yaşandı. Neticede 3 gündür de iş yerinde sürünerek de olsa mesaimi tamamladım. Sonuç, migren geçti bin şükür; grip (halsizlik, üşüme, burun akıntısı ve tıkanıklığı kaynaklı baş ağrısı) devam ediyor. Şimdi baktım da tırnaklarımda morarma var, titremeye geçmeden önce yazımı inşallah bitireceğim. Size söz! Bu akşam kardeşcağızım ve Ayçovski yeğenim geliyor, hastayım falan demeyip yalayıp yutacam kendisini ehehehe. (yok kız kıyamam, bebeler hasta olmasın, amin)
Peki bu başlık ne?
"Teyzeler" kim?
Geçen hafta fiziksel ve ruhsal olarak çöktüğüm bir anda eşimin beni tantuni yemeye götürdüğü bir an kafamı kaldırdığımda gördüğüm görüntü: Teyzeler!

Fotoğrafın hiçbir yerini özellikle kesmedim. Yüzlerini flulaştırmadığım için özür dilerim ama cidden yüzleri belli olmadığından ekledim fotolarını.
Kendilerine KESİNLİKLE bayıldım.
Yeni idolüm işte bu teyzeler.
Orada olduğumuz yaklaşık 1 saat boyunca birbirleriyle dahi konuşmadılar, sadece sessizce sayfa çevirip gazetelerini okudular. Kim olduklarına dair senaryolarım hazır, rol vermemi isteyen olursa mail yazsın. O derece keyifli hikayeler oldular, kafamda kurduğum için ekleyemiyorum, yoksa eklerdim. (Maybe one day-işte bunlar hep grip)
Hava güzel ama onlar üşüyorlar, kalın çoraplarının hastası oldum.
Etraf kalabalık ve gürültülü hatta curcunalı ama teyzeler son derece konsantre gazete okuyorlar.
Bir an şunu düşündüm: İşte hayatın anlamı bu!
Teyzeler, o gün ve sonrasında bilmeseler de bana hayat enerjisi verdiler, Allah razı olsun.
Ne zaman canım sıkılsa aklıma onların bu tatlı görüntüsünü getiriyorum ve işte "Her şey geçiyor be gülüm, biz yaşadığımız an'a bakalım" modu geliyor bana.
Meğerse tüm ihtiyacım olan buymuş.
Bir de bu kalın çoraplar.
Hani olmaz da olursa canım teyzeler, bu yazıya denk gelirseniz; öncelikle izinsiz fotoğraf çekimi ve paylaşımı için özür dilerim, hayatıma kattıklarınız için ayrıca teşekkür eder ve size sıkıca sarılırım.
O zaman hepimiz ısınırız belki, ne dersiniz?

* İç ısıtan önerilerinizi yazın, 17 nisanda hematologumla randevum var, sanırım 1 yıldır yanına gitmemek için ondan kaçtığımı öğrendiğinde azıcık kızacak, şimdiden iç ısıtan önerileri alayım, üzümle başlayalım :)

Devamını oku »

Değişim Güzeldir: Baş/ Kalıplar ve Yeni Elbiseler

Böyle bir yazı yazmak için açmadım bilgisayarı ve blogger hesabımı ama kendimi birden burada ve bu yazıyı yazarken buldum.
Sabahki yazıyı yazarken fark ettim ki beni de annelik yolumda zorlayan en büyük madde KALIPLAR. Daha doğrusu bu kalıplara sıkışmış hissetmek ve bu kalıplar içerisinde olmazsam kendimi güvende hissedememem. Buradan da "normal" olana ve normalliğin kime göre belirlendiğine göre gideriz. O yol çok uzun olur ve bugün -hele bugün- uzun bir yola çıkmak değil niyetim. Şimdi yavaşça kestirmeden gidelim ve patikaya sapacak olursak yolumuzdaki güzellikleri kaçırmayalım.
Geçen gün buraya bir şeyler yazacaktım ve başlığı da "Yarım Yamalak" olacaktı. Yazdığım yazıların içeriği başlıktan sonra gelir bazen. Bir anda gözümün önüne başlık çarpar. Birkaç gün üzerinde düşününce aslında "yarım yamalak" dediğim şeylerin biraz da bana öyle geldiğini anladım ve fark ettim. Yani bir şeyin illa o yoldan veya o şekilde olması gerekmiyor. Değil mi? Bunun için yazılı bir kural/kaide mi var? Yok. Ama öyle bir inanç/ kod kaydı var ve ne zaman o dizeye gelinse aynı kod diziliyor. Seksek mi oynayacaksın diyelim, illa ki sırayla 1-2/3-4-5/6-7/8-9/10 diye bir kod yazılıyor ve birinden birini atlasan telaş/panik/endişe çanları çalıyor ve bunu fark etmen de yeterli olmuyor. Bunun için "kişisel gelişim" kitabı okuman da kesmiyor. Çünkü teorik bilgin zaten deli gibi ve hatta rahatsız edecek kadar çok. Sana pratik lazım. Bunun için de ara ara yoluna "fırsat" olabilecek engeller çıkmalı ki aslında kodları yeniden yazman gereksin. Sıralamaya 4'ten başladığında dünyanın yıkılmadığını veya evi su basmadığını, sadece hayatın o veya bu şekilde devam ettiğini gör.
İşte bu yüzden krizleri fırsatlara çevirmek lafı son dönemde çok "para" koksa da aslında çok doğru bir ifade.
Daha önceki bir yazımda bahsetmiştim.
Son haftalarda kendimde MÜKEMMELİYETÇİLİK gözlemliyorum diye. Hatta daha ilgincini yazayım mı? Bu durum zaten hep varmış da ben yeni fark ediyorum desem ve tam burada bir kahkaha patlatsam ne dersiniz? Ben ilk fark ettiğimde, yüzüme orada olduğunu anlamadan yoluma devam ettiğim ve aniden şak diye alnıma çarpan cam bir yüzey varmış gibi hissettim. Hayatta da bu yüzeylerden var bence. İlk bakışta fark edilmiyor ama yüzünüze çarpınca bir anda kendinize geliyorsunuz. İşte bu da öyle oldu. Hatta belki benim mükemmeliyetçilik tarafımı benden önce keşfedenler benden çoktur :) Bu da ne demek biraz anlatasım var.
Mesela "yatak şöyle toplanır", "yemek şu şekilde ve şu kaşıkla/bu tencerede yapılır", "Elifin şu saatte ve kendiliğinden uyuması gerekir.", "Ben bu filmleri izlemeyi seviyorum, diğerleri mi ıyy hiç tarzım değil."Gibi gibi zilyon tane örnek yazabilirim.
Beni belki de bu yazıya iten az önce bir blogda okuduğum (Ayşe'nin Kozası) "Bir Kadın" yazısıdır kim bilir. Sokağın ortasında seslere aldırmadan yürüyen bir kadından bahsedilen bir yazı. Hani bazen sizin de dünya yıkılsa bir saçımı tarayayım veya kahve için su koyayım diyesiniz gelir ya, hah işte tam orada buldum kendimi :) Sokaktaki kadın "deli"miydi bilmiyorum belki sadece kahve suyu koymaya gidiyordu, olabilir.
Hazır fark etmişken pratiğe dökebilmek adına elimdeki okuyamadığım kitapları raflarına kaldırdım, yerlerine yeni kitaplar aldım. "Tarzım değil" bir filme bu akşam gitmek için ayarlama yaptım. Gidersem yine yazarım. Kendi kurduğum o küçük dünyanın haricinde neler olduğunu biraz da MERAK etmeye başladım ve açıkçası yeni deneyimlere açık hale geldim. Ya da "geliyorum" diyelim.
Bir diğer konu başlığı mesela, MİSAFİRCİLİK. Daha önce yazmıştım, misafirperver biri değilim ve misafir geleceği zaman çok da gergin hissederim. Bu pazar öğleden sonra evimize daha önce hiç gelmemiş 2 aile gelecek ve onları iyi ağırlamak istiyorum. Böyle olunca ilk tepkim panik oldu. "Ne yapacağım ki ben şimdi?" Çünkü neden, seni sevsinler istiyorsun. Peki seni sevmeleri neden ikrama bağlı olsun ki? Belki ben sohbeti iyi ama mutfağı orta halli biriyim :) Veya 2 çeşit bir şey neden yeterli olmuyor? İlla sofralar mı donatmak gerekiyor? Samimi olmadığımız insanlar olduğundan onlardan önce ben kendimi yargılıyorum. Bu yargılama da bence mükemmeliyetçilik dediğimiz şeyin bir alt komşusu. Hani dışarıdan da alabilirim veya yakın bir arkadaşıma (Elif seni gözüme kestirdim ehehe) "Bana bir kısır yapar mısın?" da diyebilirim :)

Kısacası sanırım ben yeni elbiseler denemek istiyorum.
Kışın t-shirt giyilmez kuralını yıkmak, yağmurda şemsiyesiz dolaşmak ve hiç okumadığım tarzlarda kitaplar okumak istiyorum. (Sonunu yine kitaba bağladı ya!Ahahaha)

* Size 2 ayrı blogdan bahsedeyim. Birincisi Şule'nin HT Hayattaki yazıları. Ben kendisini, yazılarını ve boncuğunu çok seviyorum. Sanırım her yazdığı bende farklı aydınlatmalar yaşatıyor, bu yazıya denk gelirsen Şulecim kocaman sarılırım sana.(özellikle şu yazısını çok sevmiştim.)
İkincisi de Acemi Dünyalı. Bu hesap sanırım yeni bir hesap ve eski hesabının ne olduğunu bilmiyorum. İnstagramdaki "deniz" paylaşımlarına vurulup blogunu keşfetmiştim. İnstagram hesabındaki her paylaşımı benim içimde farklı maviliklere dokunuyor bunu söylemem lazım. Bugünkü yazısı da çok güzeldi. Adını bile bilmiyorum ama acemidünyalı, iyi ki yazıyor, fotoğraf çekiyor ve bizimle paylaşıyorsun :)
** Ghost in the shell'i de deli merak ediyorum bu arada, başka merak eden var mı :) Bir de Nermin Yıldırım'ın Dokunmadan kitabını. Kitap ilk çıktığında ilgimi çekmişti ama şimdi herkeste görünce bir duraksadım :)

Bu güzel farkındalıkların ve değişimin iş yerinde yaşadıklarım ve Elifin kreşindeki psikolog ile görüşmeye çağrılmamız ile bir bağlantısı var mı? İlla ki vardır.
Deniz kenarına deniz kabuğu toplamaya gitmeye nasıl karar verirdim yoksa :)

Devamını oku »

"Elif Çok Şanslı Çünkü Ben..."

Özellikle bu ara aklıma gelip de anneliğimin bana iyi/hoş gelen yanlarını yazmazdım açıkçası ama Sevgili Güneş'in bu yazısı ile beraber bende de yazma isteği oluştu.
Annelik macerasında genel olarak olmayana/eksik kalana/yapılamayana odaklanma oluyor, bunu ben de fark ediyorum. Veya sonuna hep bir "ama" ekleniyor ki bu da cümlenin başındaki olumlu ifadeyi yerle bir ediyor. Dolayısıyla bugün bu yazıda kendimi annelik konusunda tebrik ettiğim yerleri bulup (olumsuza odaklanınca olumluyu bulmak için önce bir durup düşünmek gerekebiliyor) yazacağım. Böylece Elif'in ne kadar şanslı bir çocuk olduğu ortaya çıkacak :)
Bu başlığın altını dolduran bloglarda uzun listeler görünce korkmadım değil ama baştan onu söyleyeyim.
Benim minik listem işte böyle:

1) Empati / İhtiyaçlarını (Doğru) Anlama: Bunu sadece Elif için de söyleyemem. Etrafımdaki bir kişinin o an neye canının sıkılmış olabileceğini veya sadece mimiklerinden/bakışından sorunun ne olduğunu anlayabiliyorum. Bunu su grubu burçları rahatlıkla yapabiliyor zaten :) Hele ki balıksanız... Elif özelinde yazacak olursam da, inadı/ağlaması/huysuzluğu veya tedirginliği neden kaynaklanıyor olabilir elbette ki fikrim var. "Ama sen şimdi neden böyle oldun?" diye şaşırmam. Fazla gözlem doğru sonucu da beraberinde getiriyor galiba.

2) Kitap Saati: Başlığa "saat" koydum ama aslında öyle belirli bir saat dilimi yok. Kendim kitap okumayı sevdiğim için Elif(l)e kitap okumayı da seviyorum. Ve severek yaptığımız her şey enerjimize de yansıyor haliyle, buna çok inanıyorum. Elif kitapçıya gitmeyi, orada gezinmeyi sever. Akşamları ona kitap okumamızı da ister ve bunun neticesinde güzel paylaşımlar yaparız, ortak bir aile dili oluştururuz. Kitap okuma kısmında en sevdiğim şey de bu zaten. İleride ne olur bilmiyorum tabii ama Elifle şu an beraberce kitap karıştırmak, resimlerini yorumlamak ve drama yaparak okumak benim "şanslı Elif" listesinde en güçlü bulduğum yönlerimden biri.

3) Nasıl Yiyorsa Öyle: Bilenler bilir, Elifin kendi kendine yemesi için onu neredeyse tamamen serbest bıraktım. Bunun için çok uğraştım diyemem çünkü uğraşmadım. Dışsal bir motivasyonum olmadığı için de uğraşmama gerek kalmadı. Çorba yapmayı bilmediğimden çorba içmedi mesela Elif ve bunu bana kendimi kötü hissettirmedi :) Veya yoğurdu illa cc ile ölçüp kaşıkla vermedim. Kasenin içine yoğurt ve kaşık koydum. Elif onlarla hem oynadı hem de ağzına girdiği kadarıyla biraz da yedi.

4) Beraber Eğlenmek: Bazen dans bazen oyun bazen de sadece saçmalamak. Her zaman bu modda değilim. Ve olmak zorunda da hissetmiyorum açıkçası. Ama dans edeceksek veya saçmalayacaksak sonuna kadar yapabiliriz bunu.

5) Bırak Dağınık Kalsın: 2balık olarak genel anlamda düzen sevmeyen bir aileyiz :) Bu bence bir çocuk için çok büyük bir şans ahahahaha :P Mutfakta kek yaparken etraf mı dağılmış, salonda minderler 10 gündür aynı pozisyonda yerde mi duruyor... Bunlar bana batmıyor, batmayınca Elifi de sıkıştırmıyorum veya dağınıklık konusunda bir gerginlik yaşanmıyor.

Aklıma bu maddeler geldi.
İnsan kendine de körleşebiliyor. Belki etrafımdakiler yazsa daha objektif olurdu bilemiyorum.
Yeri gelmişken kardeşiminkini yazayım.
Ayça çok şanslı çünkü,
Onu hemen her gün nereye giderse gitsin prenses gibi giydiren ve bundan da mutluluk duyan bir annesi var. Evde de genel olarak rahat. Ayça'nin evdeki kedileri Suşi'yi her türlü böğrüne basmasına da izin veriyor. Bir sorun oldu mu onu da çabucak çözmeye çalışır canım kardeşim, Elif de aslında böyle bir teyzesi olduğu için çok şanslı :) Kalpcikler...

Siz de katılın bu başlığa, yavrunuzun neden şanslı olduğunu yazın&yazdıkça kendimizi iyi hissedelim :)

Devamını oku »

Film: Kırmızı Kaplumbağa

2017 yoksa benim sinemada film izlemeye döndüğüm bir yıl mı olacak?
Durup durup kendimi sinemalar.com'da film seçerken buluyorum :) Son dönemde evde film izlemeyi beceremediğimizi ve bunu pek de sevmediğimizi fark ettim. En büyük sebebi de evimizin bu kış mevsim normallerinin üzerinde soğukta kalmasıydı :( Dolayısıyla bazı oturma alanları hep soğukta kaldı ve evimizin gece 12den önce uyuduğu pek görülmeyen miniğinin durumu da eklenince evde ayaklarını uzatıp film izlemek çok da keyifli olmadı. Tam burada aklıma Yağmur'a gittiğimizde evdeki iki bıdığın şekilden şekle girerek izledikleri Ponyo geldi. Yani aradığım şey büyük ekran mı bilmiyorum çünkü sinemada büyük ekranda film izlemeyi seviyorum gerçekten. Bir de karanlık elbette :) Sinemadaki mısırı çok sevemiyorum ama çok tuzlu ve yağlı oluyor. Ben evde yağsız ve tuzsuz patlatıyorum daha leziz geliyor nedense. (Bu işte bir tuhaflık var ama :)
Neyse gelelim Kırmızı Kaplumbağa filmine...

Filmin afişini birkaç ay önce görmüş ve neden bilmiyorum vurulmuştum. İzleyecektim o kesin de sinemada olur muydu bilmiyordum. Sonra fragmanını izledim ve tamam dedim, tam benim tarzım bir film. Altyazı dergisinde yönetmenin söyleşisini ve Kırmızı Kaplumbağa filminin sessiz değil ama diyalogsuz olduğunu okuyunca daha da meraklandım. Kısacası bu filme gitmem şart olmuştu. Çok fazla yerde gösterimde olmadığından bize en yakın sinema salonunda da sadece gündüz 11 seansında oynadığından 19 Mart Pazar günü (ki film aslında benim doğum günüm olan 17 Martta vizyona girdi, kalpçikler :) için biletimi bir gün önceden aldım ve kapıdaki görevlinin bile haberi yokken (Abla bu salonun önünde neden bekliyorsun ki, en erken seans 12.40ta?) kocaman salonda tek başıma filmi izlemek için yerime oturdum. Bir taraftan da korkuyorum acaba tek olduğum için filmi oynatmazlarsa diye. O ara aklıma Donnie Darka gelmesin mi? Hani şu sinemada yanında kafasını çevirdiğinde gördüğü kocaman tavşan vardı hatırladınız mı? Neyse tam o ara ben bunları düşünürken yaşlı bir çift girdi içeri ve ön çaprazıma oturdular. Teyze bana dönüp "Seni tek bırakmaz istemedik." demesin mi? Canım teyzem dedim :)
Filmin konusuna geçeyim, ilk sahnede yüreğim sıkışmadı desem yalan olur. Okyanusun ortasında azgın dalgalar ile boğuşan ve hayatta kalmaya çalışan bir adam ile sahne başlıyor. Öncesi nedir o adam orada neden durmaktadır bilmiyoruz. Sadece minik bir kayık var arada sahneye giren, ben balıkçı olabileceğini düşünmüştüm o yüzden. Ve sonrasında bu adam ıssız bir adaya düşer. Acaba kendine sığınmak için bir "mekan" mı yapacak diye düşündüm ama yanıldım. Adamın tek derdi adadan bir an evvel ayrılmak oldu. Bunun için kendine tam 3 sefer sal yaptı (sallar da gittikçe büyüdü) ve her seferinde Kırmızı Kaplumbağa tarafından gidişi engellendi. (Buralarda aklıma Tom Hanks'in Cast Away filmi geldi ama o filmde de resmen kargo şirketinin reklamı kokuyordu :(
Kırmızı Kaplumbağa'ya izleyici olarak biz de biraz kızarken adamın bu "engellenme" karşısında gösterdiği öfke ve öfkenin neticesi ise bende de hem şaşkınlık yarattı hem de hüzün.

Film işte ondan sonra başladı diyebiliriz. Detay tabii ki vermeyeceğim. Ne yazsam spoiler olabilir diye konuyu burada kesiyorum ama ben filmin sonunda bir hüzün olmamasına rağmen (nereden baktığın da önemli tabii) epey ağladım. Filmin başında kızdığım kırmızı kaplumbağaya sarılasım geldi.
Filmdeki sadelik, renk kullanımı, detaylar, ay'ın halleri, doğa karşısında insanın halleri, annenin çocuğuna yaklaşımı ve YENGEÇLER... Hepsini ayrı ayrı çok sevdim.
Diyalogsuz bir film bu kadar mı çok şey anlatır...
Bu filmi izleme şansınız olmazsa yönetmenin "Father And Daughter" isimli Oscar da almış kısa filmini izlemenizi öneririm. KK'den önce izlemiştim ben ve orada da sonunu çok sevmiştim. Ve yönetmenin Altyazı Dergisine verdiği röportajda söylediği şu cümle çok hoşuma gitti.

Canım kırmızı kaplumbağa,
İyi ki tanıdım seni...

* Hala izlemediyseniz Fransız animasyonu Belleville'de Randevu filmini izleyin, onu da sinemada izlemiştim. Yaşasın :)

Devamını oku »

Mutlu Yaşlar Bizeee :)

Doğum günümle ilgili bir dolu şey yazacaktım aslında ama baktım ki kafamdakileri bile tam toparlayamamışım :)
Ben de genel bir şeyler yazayım istedim.
Önceki doğum günü mesajlarıma baktım. (2013, 2014,2015,2016)
İçinde hep bir hesaplaşma var sanki :)
Geçen seneki yazıma bile "yabancı" hissettim aslında kendimi. Kendim için yaptığım en iyi şeylerden biri Mayıs ayı gibi Tüten ile çalışmaya başlamak ve daha da güzeli çalışmayı 6 aydan sonra bitirmek olmuş :) Ara vermeseydim muhtemelen Tüten'in demek istedikleri bende sadece "teori"de kalacaktı. Pratiğe geçmeye başladığımı geçtiğimiz günlerde fark ettim ve bunu Tütenle de paylaştım. O da dedi ki, "işte bu yüzden ara vermek veya bazen çalışmayı tamamen bitirmek gerçekten iyi oluyor."
Daha geçtiğimiz hafta mesela birden ama gerçekten aniden hiç kabul etmediğim "mükemmeliyetçilik" tarafımın aslında olduğunu fark ettim. Hatta bir de üzerinde nasıl fark etmediğimi düşündüm. Bulamadım ama sanırım asıl sebep bu özelliğin (sadece) annemde olduğuna /olabileceğine kendimi inandırmak olmuş. O an'dan itibaren de daha rahat hareket etmeye başladım.
Bir örnek vereyim, geçen sene bana Eda'nın aldığı bir bluz vardı (iş yeri için gibi) ve ben onu üzerine giyecek cekedim yok diye giymemiştim. Tam bugün dedim ki ceket ceket diye bekliyorsun, al bir hırka giy üstüne, uymayıversin ne olacak yani? (zannedersin iş yerinde veya dışarıda kombin delisiyim ahahaha) Giydim ve çıktım. İş yeri zaten sıcak olduğu için cekede de ihtiyaç kalmadı mı? Bluzla geziniyorum şimdi ve kaç kişi "Aa yeni mi aldın, masmavi ne güzelmiş" dedi.
Bu elbette sadece bir örnek.
Tam bu noktadan GÜVENDE olmaya bağlanıyoruz. Yani güven alanımın dışına çıkmaya o kadar korkuyormuşum ki ay ben bildiğin sadece akvaryumunda yüzen bir balıkmışım onu anladım.
Neyse mevzu derin, çok yazıp doğum günü yazısını araya kaynatmayayım ama bu yazıyı ayrıca yazmak istiyorum.

Bu sene içinde BOL DENİZ VE MAVİ olan, huzur&sağlık dolu bir yeni yaş diledim kendim için. Karabalık kendi adına ne diledi bilmiyorum açıkçası, onun doğum günü nasılsa yarın, o zamana kadar düşünür artık :P

Bu öğlen benim mekan (ahahaha adı böyle kaldı) Grano'ya gittim  ve bir de ne göreyim, oranın şefinin de doğum günüymüş :) Bana kahve ısmarladılar ki :)Bu ara çok güzel mektuplar aldım mektup arkadaşlarımdan. Yanımda taşıyorum onları fırsat buldukça da okuyorum. En sevdiğim çok peynirli salata bitmişti o yüzden sandviç aldım ama açıkçası çok da sevmedim. Kruvasan ise gerçekten efsane. Ve hepsini de yedim. Çünkü bugün benim doğum günüm :)

Bir doğum günü yazısını ilk defa gününde yayınlayamadım. Denk gelmedi. Ben de hafta sonumuzu nasıl geçirdiğimizi anlatayım o halde. İçinde azıcık kutlama şeysi de var :)
Cuma akşamı uzun zamandır dışarıda biraz daha afilli bir yerde yemek yemediğimizi fark edip benim önerimle sushi yemeğe gittik çünkü ben sushi çok severim. hele ki saki maki olan somonlu sushiyi :) Gittiğimiz mekan ve yemeklerden sonra şunu hissettim. Hava güzel olsaydı da bahçede ekmek peynir yeseydik... Concon mekanlar ve bu mekanlarda paraları olduğu için kendini bir yerlerde gören insan modellerinden hiç haz etmiyorum ve ortamı hemen terk etmek istiyorum. O sebeple mekan ismi vermeyeyim belki siz seversiniz ama biz neredeyse hiç sevmedik. Ama işin güzel tarafı şu oldu, en son 4 sene önce yemiştim sushi ve sushi yemeyi hiç özlemediğimi fark ettim. Hatta buraya da "sushi" mi yoksa "suşi" mi yazsam kararsız kaldım, o kadar yabancılaşmışım :)

Sırayla: Esra,Elif, Karabalık :)

Kısacası doğum günümde çılgınlar gibi eğlendik diyemem ama kendi çapımızda farklı bir şeyi deneyimledik. Ertesi gün yani cmts günü karabalıkçım evde olmadığından Elifle evdeydik, keyifliydi. Pazar günü ise gerçekten güzel bir gündü. Tekrarı kısa sürede olur inşallah diyeyim :)
Pazar sabahtan Elifle babası mini avm'deki tiyatroya gitti ben de uzuuuuuuun zamandır istediğim filme gittim: Kırmızı Kaplumbağa. Sinemada afişi bile yoktu, muhtemelen bu hafta vizyondan kalkar ama ben bu filmi sinemada izlemiş olmaktan acayip mutluyum. Filmi ayrıca yazacağım.

Filmden çıktığımda zaten biraz dağılmıştım ama çabuk toparladım çünkü niyetimiz Hamamönüne gitmekti, eğlence şimdi başlayacaktı :)
Öncelikle yemek yemek için dolandık. Mekan çok ancak ancak bundan 2 sene öncesinde gidip oturduğumuz rastgele bir şey olmasın daha düzgün bir yer olsun derken karşımıza CUMBA çıktı. İsminden de vuruldum ve iyi ki girip burada yemeğimizi yemişiz.

Biz içeride sobanın yanına oturduk. Sahipleri oldukça sıcak ve samimi insanlardı. Köftenin sadece tadına baktım çünkü ben kaşarlı patatesli gözleme söyledim ama ben sevdim diye biberden 2 tane daha yolladılar :) Bir de hemen sobanın yanında olunca sahibi abi, "İstediğin zaman çayını al, sen sayarsın kaç tane içtiğini." dedi. Ben de -evde bile o kadar içmem- 3 çay içtim, üzerine de kumda türk kahvesi söyledim. Mekanın sıcaklığı haricinde yemeklerinin lezizliği çok hoşuma gitti. İnanır mısınız o sushi ve sushici mekana 10 basardı benim için. Hamamönüne yolunuz düşerse CUMBA 'yı gerçekten tavsiye ederim. (Ki bilenler bilir, yemek mekanı pek de tavsiye etmem çünkü genelde dışarının yemeğini sevemem.)
Sonrasında Enderun'a uğradık. Mekan zaten kalabalıktı ve biz de az önce çay içmiştik. Ben biraz gezindim kitaplığında ve baskısı olmayan kitapları görünce çıkardığım seslere ben bile inanamadım :) Resmen orada öylece duruyormuş yavrucaklar ehehe iyi mi, neyse artık sahipsiz değiller :)

Bir hafta sonu ve doğum günü programı da böylece geldi geçti.
Hayat da öyle değil mi zaten?
Geliyor, yaşıyorsun ve gidiyor.
Bazen duraklı bazen de duraksız...
Yazının başında MAVİ demiştim, içini doldurmayı çok istiyorum, şu an dolduramadığım için de Elife anlattığım masallara ekliyorum.

İyi ki doğduk biz diyeyim ve şimdilik kaçayım.

Devamını oku »

Barfi / Hidden Figures / Benim Abla :)

Herkese Merhaba,
Bu kez oldukça farklı bir yazı yazmak istedim.
Bugün tamamlayıp yayınlayabilirsem de çok mutlu olacağım :)
Son dönemde izlediğim 2 filmden ve "Benim Abla"nın kim olduğundan bahsetmek istiyorum.
Öncelikle BARFİ...
Yaklaşık 10-15 gün önce ilk yarısını izlediğimiz filmin ikinci yarısını da dün gece izledik ve zaten ilk bölümünden beri aklımda olan Barfi sinema tarihi belleğime iyice kazındı :)
Hint filmlerine özel ilgisi olan biri değilim ama Aamir Khan'ı çok severim ve bu filmi de canım karabalık bulduğu için heyecanla izledik.
Sinemalar.com'da yer alan özeti okuyunca şaşırdım açıkçası çünkü Barfi çok da seçim yapmak zorunda kaldığı bir durum yaşamıyor bence. Sadece olaylar ve gelişmeler bu yönde oluyor.

"Barfi hem işitme hemde konuşma özürlü bir gençtir. Shuriti Adında genç Bir kıza aşıktır Fakat Shuritinin ailesi onun normal Bir erkekle evlenip iyi bir mutlu hayat kurmasından yanadır. Barfi bu umutsuz aşkdan yorulmuş yepyeni bir hayata başlamıştır. Bu arada Jhilmil adında yeni bir sevgilisi de olmuştur. Fakat polis tarafından da aranmaktadır tam bu dönemde tekrar karşısına çıkan Shuriti bütün dengelerini alt üst etmiştir. Artık Barfi bir seçim yapmak zorundadır."

Fragmanını da izlemediğim için açıkçası konunun nasıl ilerleyeceği ile ilgili bir fikrim yoktu ve beni meğerse bol sürprizli bir aşk hikayesi bekliyormuş :) (ya da benim şaşırasım varmış)

Asıl oğlan Ranbir Kapoor'un sadece mimikleri ile oynadığı bu filmde kendisini bir an gerçekten sağır-dilsiz sandım desem yalan olmaz. Oyunculuğuna ve enerjisine şapka çıkarttım.

Otizmli kız rolünde olan Priyanka Chopra ise meğerse güzellik yarışmalarında dereceleri olan biriymiş. Bu filmde ise duygu geçişlerini ve otizmli birinin hareketlerini "ille de güzel görünmeliyim" çabası olmadan vermişti, bu hoşuma gitti. Bizde olsa gerçekten "güzellik gösterme çabası" ön planda olurdu diye düşünmeden edemedim. 

Aşk üçgenindeki diğer ablanın oyunculuğu ve rolü çok da mühim değil :)

En sevdiğim sahnelerden birini de çektim ayrıca:

BARFİ bana hayatta ne olursa olsun gülümsemeyi, pes etmemeyi, aşkın dilinin sessizlikte konuşmak olduğunu ve iki ayrı dünyadan insanın anlaşması için kendi dillerini yaratabileceklerini (ışık oyunları gibi) gösterdi.

Kısacası bu filmi, oyuncuları ve sahnelerini sevdim.
Charlie Chaplin göndermeleri harikaydı...

GİZLİ SAYILAR filmine ise (şöyle bir hava atma emojisi geliyor buraya :P) sinemada izledim. Hem de yalnız! Hem de patlamış mısır bile aldım. Yaşasın :) Sinemada film izlemeyi çok sevdiğimi söylemiş miydim? Gizli Sayılar filmine "acaba içinde çok mu matematik vardır ki?" diye bir çekince ile yaklaştım. Zannedersin filmde bana üç bilinmeyenli denklem soracaklar ahahaha. Hani matematik olsa ne? Sonra orjinal isminin "Hidden Figures" olduğunu okuyunca rahatladım.

Kesin izlemelisiniz diyemem çünkü bakış açısı, filmden tatmin olma durumunu çok etkiliyor. Şöyle hafif bir film olsun derseniz tercih edilebilir bir hikayeye sahip. Ama benim filme gitme nedenim başroldeki ablalar :) İçinde mücadele olan ve kadın hakları ile ilgili olan filmleri seviyorum. Ankara Üniversitesi damarım mı kabarıyor nedir :)

Octavia Spencer'ı da ayrıca çok severim, Help filmini de severek izlemiştim.

Bu filmde unutamadığım cümle şu oldu.

En soldaki abla yapılan bir haksızlıktan dolayı şikayet ediyordu ve bizim Octavia Abla 3 numaralı bakışıyla şöyle dedi:

"Şikayet etme, bir şey yap." hatta kulağımda sesi "Dont complain. DO SOMETHİNG!" Sinemadan çıktığımda o lafın bana söylendiğine yemin edebilirdim.

"Do something Esra!"

Ahahaha :)

Ve gelelim 3. konu başlığımıza. Benim ablayı ayrı bir yazıda anlatacaktım ama baktım ki anlatacak çok da bir şeyim yok. Yani var da yok :)
Peki kim bu abla? Nerede yaşar? Ne yer ne içer? Nereden benim ablam oldu? :)
Elifin kreşinin köşesinde hemen her gün karşıma çıkan bu "abla" sabahın erken saatlerinde koşmaya çıkan bir kişi sadece :) Tee son baharda bir gün karabalıkçım görev sebebiyle yanımızda yokken ve Elifi kreşe ben götürdüğümde Elifle birbirlerine uzaktan el sallamışlardı. Sonrasında da bizim arabayı tanıyıp abla el sallamaya devam etti bana :) Ancak arabamız değiştiğinden beri beni tanıyamıyor valla gidip konuşasım var ha. "O benim sadece arabayı değiştik" diye :) Rutin bir şekilde her gün koşuyor, hızlıca yürüyor ve hayretler olsun bisiklete biniyor. Arkadan gerçekten 18 yaşında duruyor ama yüzünde annemden de yaşlı bir ifade var. Belki de emekli bir beden eğitimi öğretmenidir kim bilir :) Dün de onu karla karışık yağmurun altında kocaman şemsiyesi ile görünce dur dedim bir foto çekeyim de bloguma yazayım :)

İsmi aramızda "benim abla" :) Ve ondaki bu azme ayrıca hayranım. Grano'daki kırmızılı kadın gibi olur mu? Benim abla ile sohbet etme imkanını yakalar mıyım? Bilmiyorum.
Sadece bu "hidden figure" leri çok seviyorum.
Ben de mi öyleyim acaba, ne dersiniz? :)

* 17 Martta vizyona girecek olan Kırmızı Kaplumbağa filmi için heyecandan yerimde duramıyorum bu arada iyi mi :)

Devamını oku »