Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu




sohbet muhabbet etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
sohbet muhabbet etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

19 Şubat 2018 Pazartesi

Mutluluğun Fotoğrafı :)

Canım blog,
Bugün aslında resmi olarak yeni hayatımızın ilk günündeyiz.
Kerem tam 2 aylık ve sonraki zamanlarda arada anane-babaannenin yardıma gelme durumları haricinde bundan sonra yalnızız, hatta Elife söylediğim gibi baş başayız.
O gayet memnundu evde devamlı birilerinin olmasından aslında ama bence yavaştan kendi düzenimizi kursak daha güzel olur ve bu bizi güçlendirir öyle hissediyorum.
Arada "bunaldım yapamıyorum" diye ağlamaya gelirsem de sarılırsın bana blog, "geçecek" dersin, "merak etme, ben yanındayım..."
Bunları başka yazıda yazacaktım bak nerelere geldi konu :)
Sana şimdi az önce mutluluğun fotoğrafını çektim.
Fotoğrafta görünmeyen ama aslında içinde olduğunu hissettiğin şey elbette ki kitaplar.
Ama ona gelmeden önce beni sadece son zamanlarda değil epey epeydir çok mutlu eden iki şeyi paylaşmak istedim.
1- Yazmak
2- Kahve
O kadar.
Yani öyle basit.
Bunlar benim ikigailerim :) O ne be,derseniz, inşallah yakında onu da yazacağım. Çok satan İkigai kitabıyla ilgisi var elbette ama spoiler da vermeyeyim.
Son zamanlarda okuduğum kadar yazmaya da başladım. Bloga az yazsam da bir dolu defterim var artık. Neler mi yazıyorum? Aslında aklına gelen her şeyi :) Okuduğum kitaplar, hayallerim, alışveriş listem,aklımdakiler vb.
Yazmak nasıl desem, bende bir çeşit sağaltıcı işlevi görüyor, yazdıkça yazasım geliyor hatta :)
Kahve de ilk başta Keremden dolayı ara verdiğim bir şeydi, son zamanlarda koyverdim gitti yahu! Bu kadar takılmayayım dedim, neticede bir keyfim o var :P
Türk kahvesini çok seviyorum. Sanırım bu alışkanlığımı anneme ve Edaya borçluyum. Annem günde 1 kahve içmezse olmaz. Eda zaten son gördüğümde günde 3-4 fincan içiyordu. Benim limitim maksimum 2 aslında ama genelde 1de bırakıyorum.Taze çekilmiş almaya çalışıyorum,yazması zor bir dükkan var ya, Şibo diye okunuyor (belki de Çibo :) işte oradan çektiriyorum 100 veya 150 gram. Bu fincan da Çanakkaledeki Ece Güneş Seramikten ama ben Dada Tasarımdan almıştım geçen yıllarda, öyle çok seviyorum ki. Bana denizi anımsatıyor. Hatta okyanus diyeceğim ama "abartma Esra" diyeceksiniz. Ama cidden öyle. İçinde de dalgalar :)


Sizin mutluluk fotoğrafınızın içinde neler var?
Yine görüşürüz blog, iyi ki varsın :)

Devamını oku »

31 Ocak 2018 Çarşamba

Rahatladım (Bugün)

Blogumdaki taslak yazılar bir kenarda dursun.
Ben unutmamak için çarçabuk yazıyı yazayım.Evet yine Kerem tavşan uykusunda ve Elifi almama çok az var.Böyle zamanlarda yaratıcılığım da artıyor :)
Bugün rahatladım blog.
Sorma neden.
Ya da sor ama ben sana cevap vermeyeyim.
Cevap vereyim ama ne olduğunu anlatmayayım.
Ne olduğundan bahsedeyim ama GERÇEKTE ne olmuş olabileceğini senin yorumuna bırakayım.
uzun zamandır kendimi böyle rahatlamış hissedemiyordum, aklımda hep bir "ama, belki, sonra" vardı. Bunları da ben yaratıyordum tabii ama var'lardı işte, varlıklarını yadsıyamazdım.
Son günlerde Salinger okuyor ve sadece okumakla kalmayıp hayat hikayesini araştırıyorum ama şimdi detaya girmeyeceğim çünkü onu ayrıca yazma niyetim var. (inşallah diyeyim)
Beklediğimi kendimin bile fark etmediği bir şey oldu.
Bir kırılma noktası sanırım ve o kırılmayla beraber bana, ruhuma, bedenime gerçek bir rahatlama yayıldı. Öyle ki Latin müziklerini çok severim ama kendimi rahat bırakamadığım için olsa gerek dans etmeyi pek beceremem; bugün müziği duymadan dans etmeye başladım. Ve iyi ya da güzel ya da doğru hareketleri yapıyor muyum diye bakmadan. Hoş sanki biliyorum hangisi doğru hangisi yanlış ehehehe :P
Bu rahatlama da biliyorum ki geçecek yani kalıcı değil hiçbir şey (bak bunun üzerine sağlam bir blog yazısı geliyor haberin olsun canım okuyucu, her şey keremin uyumasına bağlı :)
Ama işte şu an elimde olan bu his ve onu öyle çok sevdim ki; sarıp sarmalayıp yastığımın altına saklayasım var. Yok değil, bunu da istemiyorum çünkü o zaman yeniden gelme şansı kalmaz ve her an elinin altında olan şeyin kıymeti düşer. O yüzden işte şimdi ona kavuşmışken sımsıkı sarılıp onunla dans ediyorum.
Bu rahatlamayla beraber, yine yeni yollar ve rotalar çizdim kendime.(Rota derken Latin Amerika olsun ben de isterdim ama değil, tamamı mecazi :) Lohusalık bana yaramıyor diye düşünürken aslında tam da bu sebeple bu dipten çıkışın beni başka alanlarda beslediğini gördüm. geçen seferkinden güzel bir şey çıkmıştı ortaya, canım CKK :) Şimdi ise bambaşka ama içinde yine sevdiğim şeyler olan bir şeyler çıkacak bunu hissediyorum.
Bazen etrafını saran o kabuktan dışarıyı görmekte zorlanırsın ve kabuğu kırman gerektiğini düşünürsün; işin aslı olay öyle değildir, kabuk sadece senin yanılsamandır. (ghost in the shell mi dedi biri :P )
"I can do it" ikonu vardır ya hani; gelen hislerden biri de oydu. Yapabilirim, başarabilirim kadar insanı güçlendiren başka ne vardır bilmiyorum.
Dar alanda kısa paslaşmalar yaşıyorum çünkü vaktim hep az az ama bir şekilde onu yaratmaya çalışıyorum. Gece kalkıp uyanamadığım an'larda bile kendimi beslemenin yolunu keşfettim.
Keşfedemediğim daha bir sürü yol var elbette ama onlar değil şu an önümdeki tepside duranlar. her şey biraz daha sırayla.
Şimdi sırada bu his var, elimde avucumda yenidoğmuş bebek gibi narin seviyorum onu ve korumaya çalışacağım. Elbette ki yine takılıp kalmadan, çünkü ne demiştik (henüz yayınlamadığım yazı) yaşam kendi içinde bir döngüdür...
Bu kahveyi beraber içelim mi?

Şimdilik hoşça kal blog
yazmayı özlemişim.
Devamını oku »

24 Ocak 2018 Çarşamba

Neden (Bazen) Blog Yazıyorum?

Herkese yine yeniden kocaman bir MERHABA!
En son yazımdan sonra resmen 2 çocuklu hayata başladım ve oradan sesleniyorum. Kerem her an uyanabilir tedirginliği de var üzerimde ama olsun Elifi kreşten alma saatim gelene kadar az biraz yazayım çünkü özledim blogumu.
Hamileyken evde olduğum zamanda buraya daha çok yazı yazacağımı düşünmüştüm ve planlamıştım. Olmadı, yaz(a)madım. Bir taraftan canım hiç istemedi. Hatta öyle bir aşamaya geldim ki; "Neden blog yazıyorum ki?" sorgulamasında buldum kendimi. Sahi neden?
Belki kısır bir döngüye girmiştim belki sebep çok başkaydı bilmiyorum, üstelemedim ve blogum hiç yokmuş gibi davrandım bir süre. Ancak yılların alışkanlığıyla "bir şey" olduğunda kaşınmaya başladım, "işte bunu bloguma yazmalıyım" hissinden kurtulamadım. Kurtulmak mı istedim? Sanırım biraz evet. Beni soğutan neydi onu kurcaladım ve sebebin tam burnumun dibinde olduğunu gördüm. Bloga fazla sıkışmıştım ve bence fazla ifşa olmuştum. "Ünlü" olmak anlamında değil bu, takipçi sayım 200lerde zaten ahaha ne ünü :) İnstagram hesabımın gizli olmasının ve çoğu kişiye takip izni vermeyişimin de sebebi bu zaten, güvenememe hali. Reklam kokan hareketler ve işin bazı noktalarda ucunun kaçmış olduğunu görmem. Nasılsa defterime bir şeyler yazıyorum bir de neden bloguma bir şeyler yazma ihtiyacı duyuyorum ki diye düşündüm ama bulamadım.
Ta ki...
Emzirme sürecindeki uykusuz anlarımda bazen uyumamak bazen de kafamı dağıtmak için blog okumaya başlayana kadar. Okuduğum blogların hiçbiri "Esra bak bunu senin için yazdık" demiyordu elbette ama bazıları öyle "bana hitaben" yazmıştı ki, beni gecenin bir vakti derin uykumdan uyandırdı.
İşte ben de TAM bu sebeple yazıyordum; PAYLAŞMAK İÇİN.
Mesele sadece senin içindekileri döküp gitmek değildi (yıllarca böyle düşünmem ne tuhaf) aynı zamanda farkında olsan da olmasan da bir etkileşim vardı.
Ki ben sanırım en kötü blog okurlarından-sahiplerinden biri olabilirim. Ne instagram hesabımda ne de burada yazılan yorumlara cevap veriyorum. Bir şeymi tutuyor beni gerçekten bilmiyorum, Buna rağmen ısrarla yazılarıma yorum yazan dostlar, gerçekten İYİ Kİ VARSINIZ.
Vakit buldukça buradayım artık.
Bu bir söz veya challenge değil.
Hatta hiçdeğil, sadece bir istek ve hatta umut.
Ama blogumu revize etmeye karar verdim.
Aklımda öncelikle sadeleşme var, mesela çocuk kitapları yazılarımın burada durmasına gerek yok artık, onu epeydir LÇK'de yazıyorum zaten :)


Hem bir ses vereyim dedim hem de bir şey sorayım; sizin benim blogumda okumaktan en çok keyif aldığınız yazılar hangileri? Ve siz neden blog yazıyor /okuyorsunuz?
Ve Esoş kaçar, 2 bebekli hayattan ilk SES'im de bu olsun.

Devamını oku »

13 Kasım 2017 Pazartesi

Dedemin Çiçekleri

Hafta sonu Eda gelip gitti ve içimizde bir burukluk kalmıştı ki, tesadüfen bir haber duydum. Dedem ölmüş... Bana bunu söyleyen kuzenimin kızının da şokta olduğunu düşünecek olursak, ben de epey şoktaydım sanırım hala öyleyim ama buraya yazmak istedim çünkü dedem öyle biriydi, yazdıkça anlayacaksınız.
Öz dedelerim 1905 doğumlularmış ve 70li yıllarda vefat etmişler, doğduğumda zaten teyzemlerle alt-üst oturuyormuşuz ve teyzemin kocasına (1931 doğumlu) Dede demişiz Edayla. Hani denir ya, doğuran kişiye mi anne denir yoksa bakan kişiye mi sana o sevgiyi hissettirene mi? Bizimkisi tam öyle bir durum. Dedem benim için hep dedem oldu, aksini hiç düşünmedim. Çünkü bize öyle güzel dedelik yaptı ki...
Biraz anlatayım,
- Bizimkilerin aksine dedemin ailesi Selanikten değil Arnavutluktan gelmiş ve inanılmaz Arnavut damarı vardı.
- Anne babasını küçük yaşta kaybetmiş ve kardeşleriyle beraber (hayatta kalan son kişi kendisiydi) hayata tutunmaya çalışmışlar.
- Liseyi bitirmiş (o zaman lise demek çok önemli bir şeymiş) ve Devlet Demiryollarında işe başlamış, muhasebeci olarak. Adanada garın çaprazında kocaman bir Atatürk resmi vardır, işte tam onun altındaymış ofisi. Bununla gurur duyardı çünkü Atatürk demek onun için kan, can, her şey demekti...
- Askerliğini nerede yapmış hatırlamıyorum ama Zeki Mürenle beraber yapmışlar ve Zeki Müren çok sevdiği için aşçı tulumba tatlısı yaptığında Zeki Müren dedeme de verirmiş, çünkü onun sohbetini çok severmiş.
- Buraya ağlayarak da olsa bir şeyler yazıyorsam işte tam da sebebi bu. Yas tutulmasını hiç sevmezdi ve sohbeti çok severdi. Ben üniversite için Ankaraya gelene kadar olan sürede balkon sohbetlerinde dedem anılarını anlatırdı ve ben her seferinde "dede bir kağıt kalem alayım da yazayım." derdim, "gazeteci mi olacan, otur şuraya da dinle, sonra yazarsın." diye kızardı. Ben hiç yazamadım ve o anıların da çoğunu unuttum.
- Çocukluk anılarımın iyi olarak hatırladıklarımın yüzde 90ında dedem var, onları da anlatmam lazım.
- Bizim hiç arabamız olmadı ama dedemlerin steyşın bir arabaları vardı beyaz, arkasında kocaman bordo renkli bir minder, ona doluşur ve pikniğe giderdik. Çok eğlenirdik.
- Dedemin akrabaları Sakaryadaydı ve onların yöresel düğünlerine gitmiştik, Arnavut düğünü çok ilginçti, hala Arnavutça hatırlayıp konuşmaları da.
- Şeker hastasıydı ama bir o kadar inatçıydı ve tatlıya dayanamazdı, beni de suçlarına ortak etmeye çalıştığını şimdi gülerek hatırlıyorum.
- Oğlu kuzenim (ona da abi diyorum) Ankarada Eryamanda otururken bir yaz tatilinde üşenmeyip bisikletlerimizi de otobüse koyup bize Eryamanda bisiklet binmeyi öğretmişti. Onun bu azmini ve çabasını hiç unutmicam. "Arkamda mısın dedeee?" dediğimde hep arkamda olurdu, bazen de beni korkuturdu yokuş aşağı bırakarak ama eğlenirdik.
- İnanılmaz iyi bir yüzücüycü, madalyaları vardı ve bana yüzme öğretmek için de epey uğraştı ama pek olmadı çünkü sert bir hocaydı :)
- Demiryollarının yılda 1 sefer yurtdışı seyahat hakkı varmış o dönem, Avrupada öyle çok gezmiş ki, anıları pek çoktu, en çok Hollandayı severdi.
- Eda'yı çıtkırıldım bulur, benim sporcu olacağımı düşünürdü. Çünkü daha "erkeksi"ydim ve dedemle damda öyle çok şey yapardık ki...Kocaman bir dam düşünün, yarısı asma yarısı değil. Orayı beraber yıkardık hortumla ve asmadan üzüm toplardık, onun asistanı gibiydim.
- Çocukken kümes yapmıştı biz taze yumurta yiyelim diye, ben her sabah o yumurtaları alırdım, ne büyük zevkti.
- Sonra bir gün ortaokuldayken beni de çağırdı ve bir tavuğu kestik. Yani dedem kesti ama iç organlarının tamamını bana çıkarttırdı, bu kalbi bu bağırsağı diye 7.sınıftaki halimi hiç unutmuyorum. Eve gittiğimde üstümdeki lekelere annem çok kızmıştı çünkü başka formam yoktu. O tavuktan yiyemediğim için de dedem kızmıştı. "Hayat böyle kızım!" derdi.
- Elif doğduğunda da çok sevinmişti ve neyse ki kayıtlarda var, Elif türküsünü söylüyordu onu her gördüğünde.
- Dedem yıllarca memuriyet yaptığı için onu emekli olduğunda da takım elbisesiz göremezdiniz, çiçeklerini sularken bile kravat takan bir insandı.

Perşembe günü sol tarafına felç gelmiş ama yine kendinde olduğundan hemşireye çatmış, insanlarla İngilizce konuşmuş ve cool bir şekilde "İnsan doğar, yaşar ve ölür." demiş. İşte bu tam dedem.
Tatlı, tontik, yumuşak bir dede değil; hayatı dolu dolu yaşamış, aksilikleri çok ama kalbi tertemiz bir insan. Sözlerinde (biraz fazla) dobra ama çok da merhametli biri.

Ardından hepimiz ağlıyoruz elbette ama ağlayıp üzülmeme çok kızacağını da biliyorum, ne var yani derdi; beni böyle mi anacaksın? Haydi yaz bir şeyler...
Onu hatırlamak için çiçeklerine bakmak yeterli.
Dedem demek çiçek demekti çünkü.
"Dede bunların adı ne?" diye sormuştum da, "Adını napacaksın, hepsi çiçek işte, sen seveceksin onları." demişti.

Dedemin çiçekleri,
Yaklaşık 90 yıllık dolu dolu geçmiş bir hayat.
Mekanı cennet olsun, bunları yazmama da sevinmiştir bu arada...
Tüm güzel çocukluk anılarım için ben de sana teşekkür ederim dede,
"See you soon..."


Devamını oku »

7 Kasım 2017 Salı

Papatya Falı ve Yeni Sonbahar!

Canım blog, hep aklımdasın ve unutmayayım diye pek güzel notlar alıyorum senin için.
Çünkü buraya yazmayı GERÇEKTEN çok seviyorum, minik bir yuva bana sanki :)
nerede kalmıştık?
O kadar çok şey oldu ki, her birini ayrı başlıkta yazacağım ama özetle son 2 haftada taşındık, elifin kreşi değişti ve ben çok şükür doktorumu 31. haftada buldum!
Papatya Falında "seviyor, sevmiyor." diyoruz ya hani; iş yerindeki durumumuz da tam bu duruma dönmüştü; "Oldu, Olmadı!" derken ve tam "Oldu!" aşamasındayken son gün ve son dakikada "Olmadı!" Üzüldüm mü? Evet. Ama olmamasından ziyade süreçte yaşadıklarımıza, umutlarımıza üzüldüm sanırım. En çok sevindiğim taraf, insanları tanımamıza epey katkısının olmuş olması oldu. (hamile kafası 3 "ol-mak" yan yana getirebilir :P ) Bu hayal kırıklığı ile biz ne yaptık? Taşındık! hem de çok kısa bir sürede hem de 7.5 aylık hamileyken! Bana da çok çılgın göründü ama öyle gelişti olaylar ve biz de akışa bıraktık diyelim.
yeni evimizden uzun uzun bahsederim artık yazılarımda çünkü çok sevdim. Ormanın içinde gibi yani her yerde adını hiç bilmediğim bir dolu ağaç var ve son baharda öyle güzeller ki!
Yeni evimiz öyle farklı imkanlar getirdi ki bize, her şeyin hayırlısı dediğimiz için iyi hissettik kendimizi.


32. hafta izniyle beraber evdeyim, daha sık görüşeceğiz canım blog!
Devamını oku »

11 Ekim 2017 Çarşamba

İnsanları Tanımak / Anlamak?

İş yerine geldim ve gözümden uyku akarken kaç gündür aklımda olan satırları yazmak istedim.Yazmasaydım içimde patlayacaktı durumu kısacası :) Kahvemi de söyledim, oh mis!
Bu başlık nereden çıktı onu özet geçeyim; iş yerinde eşimle ikimizin beklediği bir durum var ve onun bir türlü olmama hali var. (Buraya kadar her şey normal) Yalnız bu "olmama" hali de bir türlü kesinlik kazanmıyor yani olay bir "oluyor" sonra bir bakmışsın ki "olmuyor" hale geliyor. Bu gelgitler de haliyle bizi yıpratıyor. Her şeyin hayırlısı olsun demekten ve beklemekten başka yapacak bir şey yok... Diye düşünürken bu süreçte insanları biraz daha tanıdığımı fark ettim. Nasıl mı? Cevap alt satırlarda. Önce biraz kendimden bahsedeyim :)
Başkasını tanıyabilmek ve anlayabilmek için sanırım önce insan biraz da olsa kendini tanıyabilmeli, otomatik olarak yapılan davranışları neden yaptığını çözümlemek mesela veya kendine biraz dışarıdan bakabilmek, farkında olmak ve sonunda da (Tüten'i anayım burada) kendine özşefkat gösterebilmek. Eskiden yani blogda bahsettiğim gibi Tütenle çalışmadan önce olaylara-kişilere daha farklı yaklaşırdım, kendimi de başka bir yere koyardım (bazen iyi bazen kötü) ama şimdi biraz daha hırpalamadan ve objektij yorumlar yapmaya başladım, bu da insana kendini başlı başına iyi hissettiriyor-muş :) Bir de sosyal psikolojide başladığım yüksek lisansımı bitirseydim tutmayın beni derdim ahahaha. Ama yok, bu işin okumayla o kadar da ilintili olmadığını kanıtlayan örnekler varken oraya hiç girmeyeyim.
Gelelim insanları tanımak kısmına...
Hani derler ya birini tanımak için onunla tatile gideceksin veya yemek yiyeceksin diye. Belki eskiden böyleymiş ama şimdilerde (hele ki işyerinde) bir insanı tanımak için farklı şeyler gerekiyor. Mesela çıkarlarının çatışması veya aynı projede çalışmak...Bizim şu anki durumumuzda ise bahsettiğim "olma/olmama" halinin zaten duyulması üzerine yapılan yorumlardan ve insanlardan bir şey istediğinizde verdikleri cevaplardan öyle kendini belli ediyor ki.
Bu sürecin bana /bize en büyük katkısı o yüzden insanları tanımak oldu diyebilirim. Öncesinde 2.5 yıl kadar aynı odayı paylaştığım birinin bir şey sorduğumda cevap olarak "Aa arkadaşım beni bekliyor, hadi görüşürüz." dediğine de tanık oldum, "Bir şeye ihtiyacın olduğunda bana söylemezsen darılırım" diyen birine yine bir şey sorduğumda "el elin eşeğini türkü söyleyerek ararmış" misali ilgilendiğine de şahit oldum. Bazılarında gerçekten hayal kırıklığı yaşadım bazılarına şaşırmadım ama çok şükür ki olayları ve yaşadıklarımızı içselleştirmedim. Sadece insanları tanıdığımı fark ettim. Sadece sohbet ettiğin biri zaten hep "iyi"dir ve bu durum herhangi bir şeyi genellemez.
Diğer bir taraftan kendi adına üzülse bile senin sevineceğini bildiği için can-ı gönülden bizim için sevinenler de oldu. Ve çok alakasız olacak ama geçen gün canım çekti diye bir şoför abi koşarak nar aldı, ayıkladı ve getirdi bana. Bu açıdan bakınca hayat "denge"sini kuruyor.
Pema Chödrön'un kitabında sıklıkla aklıma gelen ifade zaten, "iyi" veya "kötü" diye bir şeyin olmamasıydı. Yani yaşanan şey sadece "olan", ona etiketi biz takıyoruz. Kişi bazında düşünecek olursak da "bana kötülük yaptı" diyemiyorum. Olan'ı olduğu haliyle izlemeye çalışıyorum. Bunu yapmak, o kadar kolay değil. Çünkü yılların alışkanlığı var. Son aylarda bu sebeple hamilelik süreci haricinde bu gelgitle de uğraştığımızdan olsa gerek kendimi biraz zihin yorgunu hissediyorum. Neyse ki beni sadece "olduğu haliyle" dinleyecek tatlı arkadaşlarım var ve sıklıkla bana uzaktan da olsa sarıldığını hissettiğim insanlar. Bu enerji öyle güzel toparlama yaşatıyor ki insana.
Normalde, yaşadığım olaylara tepkim daha çok "Allaha havale etmek" şeklinde olsa da geçen gün ilk defa bir olay sonrasında "Hakkımı helal etmiyorum." dedim. Nasıl canım yanmışsa... Bir taraftan üzgün hissediyorum ve dolu dolu ağlamak istiyorum; diğer tarafta ailem ve şu an en çok karnımdaki tatlı bebiş için kendimi toparlamaya çalışıyorum. O ara hissettiklerimin tarifini yapmam zor. Ama bunu da yaşamak gerekiyor aslında değil mi? Yani hayat, tüm bu AN'ların toplamından oluşmuyor mu? "Shenpa'dan kaçmak istiyoruz" bu ifadeyi de çok seviyorum, kitaptan aklımda kalanları bir toparlasam iyi olacak sanırım :)


Birkaç gündür aklımda olanlar ile buraya yazdıklarım biraz farklı oldu. Yazı dili gerçekten bambaşka. Ben de yazarken kendimi tanıyor ve zihnimi temize çekiyorum :)
Kısacası, olan bitene bir etiket yapıştırmazsak ve girdaba kapılıp gitmezsek; hayat sadece olduğu haliyle ve belki de sadece olması gerektiği gibi AKIYOR. İçindeki balıkları görmek ve onlara gülümsemek de bize kalıyor.
Kendimizi ve insanları tanımak da bir SÜREÇ; tek bir doğru da yok. Resmin bütünü sanırım daha çok şey anlatıyor...
Bunları unutursam arada bana hatırlatın olur mu :)
Devamını oku »

23 Ağustos 2017 Çarşamba

Dün / Metro

Dün akşam iş çıkışında yine metroya binmem gerekti.
Eskiden bu duruma çok çok sevinirdim şimdi gözlerim tuvalet tabelası aradığı için çok rahat olamıyorum ama metro en sevdiğim ulaşım araçlarından biri olduğu için de keyfim yerinde.
Neticede elimde heyecanlı bir kitap var.
İş yerinden çıkıp tıngır mıngır durağa doğru ilerlerken son günlerde klasik hamile yürüyüşüne geçtiğimi gördüm, hafif paytak.
Metroyu ayakta bekleyecektim ama baktım bir amcanın yanı boş ona doğru yöneldim, o da "kızım burası ıslak" dedi, hakikaten ıslanmaktan demir paslanmış, teşekkür edip uzaklaştım ve tam o ara metro da geldi.
Bindiğin vagonun hep önemli olduğunu düşünmüşümdür. Hani bir film vardı adını unuttum, iki şekilde ilerliyordu kadının metroyu son saniyede kaçırdığı ve metroya son saniyede bindiği şekilde. Onunki kadar trajik bir şey olmasa da yine de uzun bir yolculuksa (30 dakika da çok kısa sayılmaz) vagon arkadaşları önemli. Bindim ve bindiğim gibi sırtımı rahat bir yere yasladım, az sonra da çantamdan kitabımı çıkartıp okuyacağım. Kimsenin beni fark etmesini ve göbeğimden dolayı yer vermesini de istemiyorum. Çok şükür iyiyim.
Tam o anda yanımdaki adam "Şuraya geçip otursanıza, hamilesiniz." dedi.
Ben de "Boş yer olduğunu görmedim, geçeyim, teşekkürler." dedim ama baktım ortada bir boşluk falan yok.
"Boş yer yok yalnız." dedim.
Adam da gayet sakin "Çocuklar oturuyor orada, onları kaldırın."dedi!
Şimdi ne alaka? Sanki çocuklar benden güçlü? Bunu da hiç anlamam. Çocuklar niye toplu taşıma araçlarında ayakta gidebilir küçük insan olarak görülürler?
Biz küçükken Adanadan tatillerde kuzenimin yanına Ankaraya geldiğimizde Eryamandan otobüsle merkeze gelmek tam bir saat sürerdi ve gerçek bir eziyetti o körüklü otobüsler. Annemler ne yapıp eder taksiye biner otobüsün ilk durağına gider ve mutlaka ikimize de kart basarak otobüse bindirirlerdi bizi. Tabii teyze ve amcalar bizi görür görmez "Kalk bakayım ordan, ben oturcam" diye tepemize gelir ve o ara bizimkilerden biriyle tartışırlardı. Çözümü artık benim Edanın kucağına oturmamda bulmuştuk ama bir keresinde ayakta giderken gerçek anlamda bayılmıştım da otobüstekiler beni kolonya ile ayıltmıştı. Dolayısıyla para versin veya vermesin çocukların ayağa kaldırılmasına inanılmaz gıcığım, hele böyle bir şeyin içinde olmaya hiç niyetim yok-tu.
Bahsettiğim çocuklar, ortalarında oturan anneleri ve hemen yanlarındaki dede, büyükanne hepsi Suriyeli ve Türkçeyi hiç bilmedikleri ortada. Dede ile büyükanne benim durumumu fark edip ortalarındaki diğer çocuğu kaldırıp bana yer açmaya çalıştılar ama mümkün değil oturmam diyerek çocuğu geri oturttum. O ara yanımdaki adam en az 2 vagonun daha duyacağı şekilde 2 çocuğun ortasında ortasında oturan Suriyeli anneye "Görmüyor musun, kadın hamile, çocukları kaldırıp yer versene?" demesin mi? Adama dönüp "olur mu öyle şey, sakın lütfen yapmayın." diyorum. Kadın bir taraftan "Sizi anlamıyorum." diye işaret ediyor, adam daha da ileri giderek eliyle kendi karnında hamile işaretleri yapıp beni gösteriyor. Benden o ara kaç kilo ter çıktı bilmiyorum. O kadar tatlı bir kadındı ki durumu anlayınca hemen kalkıp bana yerini verdi. Yani adam demese de verirdi. Lakin tüm vagondaki diğer kişiler ne yaptı? Öylece seyretti... Biri de çıkıp "Siz kalkmayın, ben yerimi veririm"demedi. (Hoş, en başında keşke kimse demeseydi :)
Ben tamamen kıpkırmızı olmuş suratım ve yer yarılsa içine girsem titrememle bu azaba dayanamayıp kendimi 2 çocuğun ortasına attım. Ve o an karar verdim, bir sonraki durakta inecek ve sonraki metroya binecektim. Sinirlerim öyle bozuldu ki, adamın iyi niyetle de olsa işime bu kadar karışmasına müsaade etmeme mi yanayım, oturan insanı yaygarayla kaldırdığıma mı bilemedim...
Tam o an sinir boşalmasından sanırım bana geldi mi bir gülme... Bıraksan kahkaha atacam, bakan eden olursa da "Bu bir film sahnesi, siz kameraya bakmayın yeter." diyeceğim.
Bana bitmek bilmeyen bir durak sonrasında tüm Suriyeli aile indi ve benim inmeme gerek kalmadı. İnsem yeni bir "buraya otur bacım" macerası yaşamaktan korktum. Bana yerini veren tatlı anneden başımla özür diledim (ne anladı bilmiyorum tabii) ve bir durak daha sonra kendime gelip kitabımı açtım.
Nerede kalmıştık?


Devamını oku »

22 Ağustos 2017 Salı

Sana İyi Gelen Şeyleri Daha Çok Yap / Grano :)

Grano'yu buraya ne kadar yazmışım diye blogu kurcalayınca epey yazıya denk geldim, ilki de buymuş :) Aradan geçen neredeyse 1 yılda tam bir Grano kahve bağımlısı oldum diyebilirim.
Karnımdaki bebe bile bunun farkında, çıktığında "anne süt" yerine "anne grano kahve" derse kimse şaşırmaz. Tabii ki her gün içmiyorum hatta evde yapılan french press kahvenin çoğunlukla sadece tadına bakıyor kokusunu içime çekiyorum (bu da can ama değil mi) Ama bazen de Grano'ya gitme bahaneleri yaratıyor ve orada bulunmanın tadını çıkarıyorum. O zamanlarda içtiğim şey sadece filtre kahve olmuyor, sanki bir garip mutluluğu da içime çekiyorum. Nasıl mı?
Sahiplerini az çok tanıdığım için kahveye ekstra mutluluk verici bir şey kattıklarından şüphelenmediğim için bana göre olan sebeplerden bahsedeyim.
Mesela canım sıkkınsa kesinlikle aklıma ilk gelen yer, Grano oluyor ki içerisinde kitap dahi olmayan bir yer.
Modum düşükse karabalığın bana gitmek için teklif ettiği ilk yer de Grano.
Öğle arası kaçamaklarımı yaptığım yer de burası. (kaçamak derken kitap okuma işte ehehe)
Ve sevdiğim insanlarla buluşmak için aklıma gelen ilk yer de burası.
Yazınca fark ettim ki, evim gibi bir şey olmuş yahu! :)
Bir de Granoya gittiğimde kendimle ilgili (uygulayamasam da bazen) önemli kararlar alıyorum. Sanki orada olmayı beklemişim gibi.
Geçen gün gittiğimde fark ettim ki, oradan mutlaka iyi/mutlu/huzurlu ayrılmamın da etkisi büyük.


Hani hep deniyor ya "seni mutlu eden şeyleri daha çok yap" diye, benim için bu minik kahveci öyle galiba.
Ankaradan, iş hayatının sıkıcılığından ve deniz görememenin keyifsizliğinden beni kısa bir süreliğine uzaklaştıran tatlı bir liman gibi.
Belki bir gün bisikletimle (henüz yok ama) giderim buraya kim bilir.
Ya da daha iyisi ...
Onu da sonra yazayım :)

Devamını oku »

18 Ağustos 2017 Cuma

Bu Sabah / Metro

Aslında her şey benim bu sabah işe metroyla gitmek zorunda kalmam ile başladı.
Yani bu durum dünden biraz belliydi ama tam da değildi.
Çocuklarımızın aynı kreşe gittiği bir iş arkadaşım var, bazen denk geldikçe işe onunla gelip gidiyorum çünkü eşim artık vardiyalı çalışıyor ve beni her zaman işe bırakamıyor. Lakin bu sabah Elif iyice hasta uyanınca planlar değişti ve ben "tamam, bugün metroyla giderim" dedim. Ev-metro arası 10 km kadar, oraya eşim bıraktı, saat 8.12 gibi. Koru metrodan bindim ve Milli Kütüphane durağında ineceğim, kenarda güzel bir yere oturdum ve kitabımı açtım. Gözüm de gittiğimiz yeri işaret eden yerde çünkü dışarıyı zaten görmüyorum. İşitsel biri de olmadığım için geldiğimiz durağı bangır bangır söyleyen ablayı zaten duymuyorum. tek derdim inene kadar tuvaletimin gelmemesi ve önümde Starbucks kahvesiyle sallanıp duran ablanın kahvesinin üzerime dökülmemesi. Bu kadar çok şeye bakınırken kendimi kitaba nasıl kaptırmışım, gerçekten bilmiyorum. Eylül ayı gelmeden Pippi'yi okuyayım derken elime aldığım ilk kitabın çevirisinin beni hayretlere düşürmesi ve Pippi'nin başına gelenler öyle ilgimi çekmiş ki, sonra bir an geldi... O anı biri kameraya çekse youtube'da bolca izlenirdim heralde :)
Bir anda bir baktım herkes ayaklandı, benim gözüm durak işaretleyicisinde ve o da "MTA" yı gösteriyor. "Vay be" dedim, "Ne çok kişi MTA'da iniyor." Derken daha tuhaf bir şey oldu, bir hurra şeklinde metroya bindiler. Bu durak ne değişikmiş dedim, sanki Kızılay!
Neyse bananeyse deyip kitabıma geri döndüm.
Yanıma oturan kadın (YOK): "Siz hep burda mıydınız?" dedi.
Ben: "Evet?" (Hani nerede olacaktım edasıyla)
YOK: "Ama burası Kızılay"
Ben: "Nasıl Kızılay?"
YOK: "Siz inmeyecek miydiniz?"
Ben: (içimden: işe gidecem hanım hanım, inmemek ne demek?)
Dışımdan: Evet?!
YOK: "E hadi inin, bak son durak burası"
Ben: "Son mu? Burası mı?"
O ara bana bi la la la lala diye fon müziği geldi, havada kuşlar uçuştu
Derken kapılar da kapandı, iyi ki kapanmış yoksa bir de geri inecektim.
Panikle "Bu metro nereye gidiyor ki şimdi?" dedim, sanki metro beni kaçırıyor ahahaha
YOK ve yanındakiler: "Koru'ya geri dönüyor, sen nerde inecektin ki?"
Ben: "Hee iyi madem, 2 durak sonra ineyim."
O ara ayağa kalkmışım, çantalarım var ve 20 haftalık hamile göbeğim var.
3 kişi birden yer vermeye olmadı çantamı taşımaya çalıştı, yok dedim sağolun.
Bir müddet sonra YOK'a dönüp; "Ya siz beni iyi ki uyardınız, ben kitabıma dalmışım, yoksa Koru'ya geri dönerdim..." dedim. Koptu bir kahkaha
Metrodan indiğimde saat 8.57.
Üç dakikada işte olabilmem için uçmam lazım ama ben en fazla hızlı yürüyebildiğim için kendimi kasmadım. İşe gülerek geldim hala aklıma geldikçe gülüyorum, yani iyi ki kadın beni uyarmış ve iyi ki sadece 2 durak fark varmış.
Allah hamilelerin akıl ve ruh sağlığını korusun. Amin :)

Işığa giden yolda ben :)
* Dün bir de kreş çıkışında beni görüp tüm detayları öğrenen anane/babaannelerden biri felaket tellallığı ile ağzını açıp "Amaaan erkek çocuklar çok zor, sen kızdan sonra ayvayı yedin." dedi ya... Bak bunları yazmıyorum, özet geçtim, sen anla beni blog :)
Devamını oku »

8 Ağustos 2017 Salı

Vantilatör

Bu yazı azıcık hatıra içermektedir diye uyararak başlayayım önce.
İşin aslı hafızamı ne kadar zorlarsam zorlayayım hep aynı silik görüntülerden başka da bir şey gelmiyor aklıma.
Ben yine de yazayım, blogum 5 yıldır benim için hafıza deposu oldu zaten :)
Babam-Allah rahmet eylesin- daha önce söylemişimdir Adana sıcaklarında yüncülük yapan bir esnafmış ve hatta esnaftı.
Annemin esnaf olmaktan sinir olacağı kadar da çok borçlanmalar yaşamış ve belki bunlar neticesinde rahatsızlanmış biriydi. Benim hatırladığım kadarıyla yine de rahat ve mutluydu.
Özellikle benim ilkokul ve ortaokul zamanlarımda dükkanına gittiğimde dükkanında mutlaka misafiri olur ve onları o küçük dükkanda en iyi şekilde ağırlamaya çalışırdı. Ama neticede her yerde yünler merserizeler vb var ve 2 kişinin ancak oturabileceği bir alan kalıyor ortada. İşte o zamanların dahi demirbaşı bu vantilatördü. Tam tarihini bilmiyorum, ben 32 yaşındaysam ya benimle yaşıt ya benden yaşlıdır. Sonra nasıl olduysa Ankaraya benimle geldi ve yıllardır yaz aylarında bizi Ankara sıcağında serinletti. Her gören "Aa var mı artık bu vantilatörlerden?" dese de işlevini yapmaya devam etti. Geçen sene teklediğinde eşim tamir etti ama bu sene ömrü yetmedi Raks vantilatörümüzün.
Dün eve yeni bir vantilatör alındığını duyunca (annem ve karabalığın planı bu, benim haberim yok) gerçekten üzgün hissettim. Yani ne gerek vardı ki dedim... Sonra baktım asıl üzüldüğüm şey, vantilatörden ziyade onun bana hissettirdikleri ve babamdan anı kalan birkaç parça eşyadan biri olması. Kapının önüne koyduk, belki biri anlayıp tamirini yaptırıp kullanır belki sadece hurda olur bilmiyorum. Giderken vantilatöre sarılasım geldi. Yani aslında içeri geçip biraz ağlamış olabilirim. Zaten duygusalım bir de üstüne hamileyim :) O ara aklıma Ekşilina ve annesi için yaptığı Clara-müze geldi :) Müze için yerimiz olsa bile eşyaya fazla tutunmak iyi gelmiyor onu bildiğim için, vantilatöre yeni hayatında başarılar dileyip yoluma devam ettim. Özlersem buraya gelir bakarım.
Babamdan hatıra bir de sarı-kırmızı gömleğim var (GS'liyim diye almıştı bana) onu da başka zaman anlatırım artık.
Şimdi biraz serinleyelim...

Hala içimde biraz Ekşimiklik yapmak var ama bir sıcak çikolata içersem bence düzelirim :)
Devamını oku »

7 Ağustos 2017 Pazartesi

Sürpriz Yumurta Günlüğü :)

Ne kadar çok "günlük" yazmaya meraklıymışım meğerse değil mi?
Bu yazıyı uzun ama gerçekten uzun bir zamandır aklımda yazıyordum hatta noktalama işaretlerini bile koymuştum :) Kısmet bugüneymiş; yayınlayabilecek kadar yazı yazmaya vaktim olacak mı elbette bilmiyorum.
İşe başladım, malum Çeşme ve sonrası 3 aydan 1 hafta eksik tatil/izin durumundan sonra işe dönmek hala alışılabilir bir şey değil. Nereye baksam DENİZ arıyor gözlerim. Bulduğum en küçük MAVİ bile bana gerçekten umut veriyor, deniz kenarında olma ümidi :)
Neyse bu şiirsel girişten sonra 1 sürpriz yumurtanın haberini verebilirim sana sevgili blog.
(4 gün sonra)
Sürpriz haberini veremeden ortadan kayboldum.
Şimdi de sol elim egzamalı da olsa cayır cayır yansa da inat ettim yazacağım. Bu yazamama zincirini kıracağım :)
Çeşme'de iken öğrendiğimiz haber, canımın bu kadar çok erik çekmesinin sadece benim açgözlülük halimle ilgisi olmadığıymış. Kısaca hamileymişim, özetle Elifin abla olma durumu varmış.
Bunu öğrendiğimiz gün yaşadığım şoku kelimelerle ifade etmem zor. Emoji olsa gözleri ve ağzı kocaman olmuş bir şeye benzerdi.
"Sürpriz bebek olur mu? diyen de çok oldu. Bizim dışımızda ailelerden ve yakın çevremizden şaşıran pek olmayınca ortada öyle kalakaldık, meğer herkesin aklında "vakti gelmişti" durumu varmış.
Çeşmeye gitmeden önce daha Ankaradayken hematoloji tetkikleri için bilmeden ve "yok şüphem yok" rahatlığıyla girdiğim röntgen de işin cabası oldu. O dönem verdiğim kanlarda "hamile değilsiniz" demesi zaten ayrı bir rahatlık sebebiydi, belli ki malum gecikme sadece i-stresten olmuştu; bu da gayet makuldu. Sonra bir gün Çeşmede Elifle gayet laylaylomken bir anda sinir patlamaları yaşamaya başladım. O birkaç gün zirve yapınca hemen farkındalık boyutuna geçip bunu telafi etmeye çalıştım. (nasıl vicdan yapmışsam) Sonra bir de baktım ne yaparsam yapayım aşırı yoruluyorum ve dilim damağım kuruyor. Kahveyi çok severken bir anda kahve görünce tiksinmeye başladım ve canım nasıl erik yemek istiyor anlatamam. Havuzu olsa da girip içinde yüzsem diyorum. Geceleri tuvalete kalkıyorum ve tak bir gün ne fark ediyorum: benim midem bulanıyor. Ama ben hamile olabileceğimi o kadar düşünmüyorum ki hiçbir parçayı birbiriyle birleştirmiyorum. Derken o malum telafi gününde baktım cidden bende bir tuhaflık var; bir gülüyor bir ağlıyorum. Ve bu kadar kesişim kümesini en son Elife hamileyken yaşamıştım... Dırın dırın! Kendime gülerek eczaneye gittim, test aldım ve sonunda 3 bebeli insan Selceni aradım; "Ama bu testler yanlış da çıkıyordu değil mi?" diye, o da "pozitifin yanlışı olmuyor" dedi. Neredeyse o gündür gözlerimdeki şaşkınlık ve inanamama hali de geçmedi. İstemek/istememek değil bu; ciddi bir şaşırma... Manastırda rahibe değilim elbette ama :) Yani yine de şaşırma hakkım var değil mi?
Elif'e hamileliğim o kadar planlıydı ki, her şeyin günü ayı yılı belirli bir düzende gitmişti, şaşırdığım tek nokta çocuğumu normal doğuramamak olmuştu.
Bu sefer hani nasıl derler, ne olduğumu şaşırdım... Erken miydi yoksa istemiyor muydun veya hazır mı hissetmiyordum? Sanırım 3.sü. Elbette ki aklımın bir köşesinde "kardeş güzel şey" tohumu vardı ama o kadar uykusuz kalmıştık ki gerçekten uyumak istiyordum sanırım. Şimdi geriye dönüp bakınca aslında kendimi belki de hiçbir zaman hazır hissedemeyeceğimi anladım. Öyle bir an hiç gelmeyecekti ve ben hep erteleyecektim. O yüzden bu kararın bana/bize bırakılmamış olmasından evet açıkçası mutluluk ve rahatlama duydum :)
Süreç çok şükür keyifli ilerliyor, bulantı ve halsizliğim Eliftekine göre çarpı en az 2 olsa da bebişin tekmelerini hissetmek
(ara-revire gidiyorum)
Ben bu yazıyı yayınlamak için inat ettikçe araya bir şeyler giriyor, cuma günü elimdeki egzama fena kaşınıp yanarken yazmıştım bu kadar hızlıca ama yazarken bile dünyanın belirli bir kısmı dönüyordu. Ben bunu sahiden dinlenmek için bir uyarı olarak -HALA- görmüyorum; sonlara doğru revire nasıl gittim ve o yatağa nasıl uzandım gerçekten pek az hatırlıyorum. Tansiyonum 9-6 oluyor ve en önemlisi baş dönmesine eşlik eden halsizlikle ayakta mümkün değil duramayacak hale geliyorum ki otururken bile başımı sabitlemekte zorlanıyorum.
(yine ara)
Bu sefer umarım yazımı tamamlayabilirim yoksa cidden o haliyle "yayınla" tuşuna basıp kaçacağım :) Bir üst paragrafı okuyunca nerede kaldığımı hatırladım yoksa gerçekten "hamile hafıza kaybı" artı "balık hafıza" eklenince adımı sorsan düşünecek haldeyim. Hamilelikte bu iyi bir şeymiş, yani her şeyi hatırlamamak, ne güzel bünyemiz var bak bir de şikayet ediyoruz.
Neyse kısacası ilk aylarda geçen "Hamileliğim sanki aynı geçiyor." durumunun üzerini çizeli çok oldu. Sabah ve yemekten sonra bulantılarım geçmedi (neyse ki beyaz leblebi var), başımı gerçekten sabitleyemiyorum. Mesela bu yazıyı yazarken de kaymalar yaşıyorum ama inat ettim YAZACAM! Elife hamileyken her öğlen ve akşam 30+30 muhakkak yürürdüm ve yorulmazdım. Bunda ise öğlen gerçekten sadece yan bloktaki yemekhaneye nasıl yürüyeceğimi düşünüyorum. Demir takviyesi öncesi bu durum tuvalete nasıl giderime kadar düşmüştü, o yüzden çok şükür.
Hamilelikte veya çocukla ilgili bir durumda hatta hayatın genelinde hala temel prensibim, şükretmek. Bunu Elifin o çok ağladığı zamanlarda daha çok hissetmiştim. Yani o "kötü" olduğunu düşündüğün an şükretmek. Bana iyi geliyor :)
Şimdi nasıl geçti anlamadım, 18 haftalık oldu bile bebiş. Hareketlerini hissetmek bana hamileliği özlediğimi anımsattı. Farklı bir mekanizma yani bir anda sen ve o idrak halin devreden çıkıyor, otomatik pilot koltuğa oturuyor ve beni idare ediyor gibi geliyor. Çünkü o şaşkınlık ve unutkanlıkla yola devam edebilmem kendi idrakimle biraz zor :)
Geçen hamilelikte haftalık tutulan günlükler ve çekilen fotolar yerini "gerektikçe" ve "zaman oldukça"ya bıraktı. Evet bu açıdan 2. hamilelik rahat denebilir.
Birkaç yerde "Kararsızım çünkü ilk çocuğuma haksızlık yapacağımı düşünüyorum." gibi şeyler okumuştum. İtiraf edeyim ne demek istediğini anlayamamıştım. Hatta Elifi "o kadar da" sevmiyorum mu ki acaba?lara kadar gitmiştim... (İnsanın kendine eziyetinin sonu yok tabii) Geçen haftaya kadar laylaylom giderken ve kimseye haksızlık yapmadığıma zaten inanıyorken birden şunu fark ettim: Önümde gerçekten 2 çocuklu bir hayat tablosu var (Allah nasip ederse inşallah diyeyim)
Buna geçmeden önce şunu da açıklamak gerek tabii, hamile olduğumu algılamam ve buna sevinmem de 1-2 hafta almıştı ama 10 haftadan sonra şunu anlayabilmiştim: Eve bir bebek daha geliyor!
Buraya kadar okuyan olduysa tam burda bir kahkahayı patlatmıştır, ne diyorsun sen, ne içtiysen söyle biz de içelim diye :P İnanmıyorsanız bunu paylaştığım Şirine sorun :) Şirin hamileliğimin neredeyse başından beri şaşkınlığımın zirvesinde benimle dalga geçmeden beni dinleyen biri oldu. Bir de Züleyha var elbette. "Hamileymişim tamam ama yani bir de bebek olacakmış!" falan dediğimde ne demek istediğimi anlamışlardı. Hala arkadaşız evet :)
Sonra sıra geldi bebeğin cinsiyetini öğrenmeye... Gayet cool yazdığım şu cümleyi aynen aktarıyorum (günlüğüme): "Yarın dr kontrolü var, bebeğin cinsiyetini öğrenebiliriz ama aslında öğrenmesek de olur benim için. Şaşırmayacağım ve sağlıklı olsun zaten yeter."
Oysa ertesi gün şunlar yazıyor: "Hala inanamıyorum. Şaşırmam derken bilinçaltımda hep kız varmış ve ben o yüzde 50 ihtimali göz ardı etmişim. Cinsiyetin erkek olduğunu duyduğumdan beri yeniden bir şok dalgasına tutuldum."
ve bu arada erkek olduğunu bilmem kaç kere rüyamda görmüş ve hissetmiş olmama rağmen :)
Kız olursa "sorular bildiğim yerden gelir" mi dedim acaba?
Ama asıl sebebi de yazıp kaçacağım, devamını sonraya saklıyorum, hazır mısınız?
Yıllar boyu (en az 8 yıl) erkek annelerinin evlatlarına fazla, aşırı düşkünlükleri ile dalga geçmiş olan ben yine yıllar boyu eşim tarafından tehdit ediliyordum: "Çok dalga geçiyorsun, kesin bir gün oğlun olacak ve tüm bu laflarını yutacaksın." diye... Bebeğin cinsiyetini öğrendiğimiz o an eşimin gözündeki parlayan ışıltı kesinlikle bundan kaynaklıydı, benim girdiğim şokun da bundan kaynaklı olması muhtemel.
Ülkü ben lafı uzatınca kızıyor diye burada kesiyorum :) Canım Ülkü ile bu sene yüz yüze görüştük sonunda, "amma uzun yazıyon haa" dedi korkuttu beni :P
Tüm detaylar bir tarafa ve şaşkınlık boyutumu da silgi ile silersek geriye şükür ve mutluluk kalıyor, bir de heyecan tabii. Allah isteyen herkese nasip etsin. Amin.

Görsel bile bulamadım iyi mi şaşkınlıktan :)
* Arkası yarında "erkek anları" başlığı olabilir, bunu unutmazsam yazayım. Nasılsa arkadaşlarımın büyük bir çoğunluğu erkek anası, ama tabii lafım meclisten dışarı canııım :P
** Önceki hamilelik günlüğüm Tanlanın sitesindeydi :)
Devamını oku »

19 Temmuz 2017 Çarşamba

Hediye Gün :)

Farklı konu başlıkları ile karşındayım blog, yazdıkça yazıyorum bu ara ama nereye? Dur hepsini anlatacağım sırayla veya aklıma geldikçe :)
Normalde bu hafta işe başlayacaktım ama yarın hastane işlerim olunca bu 3 günü evde geçirdim. İlk iki gün biraz ortaya karışık geçti, hem kendime vakit ayırdım hem de ev işi yaptım ama bugün tamamen benimdi. O yüzden de adı HEDİYE GÜN. Dedim ki kendime canın bugün ne yapmak istiyorsa sahiden sadece onu yap. Kahvaltımı 9 olmadan bitirdiğim için akşam evinsanları 6da gelene kadar mutfağa yayıldım. Çalışma masamın üstü kalabalıktı ve toplamaya üşendim :) Mutfak da daha serindi yani asıl sebep buydu desem inanın. Masadaki her şeyi kaldırıp bir güzel yayıldım. Sonra fotoğrafta da gördüğünüz şahane bilgisayarımı açınca gördüm ki -yine- bana veda etmeye karar vermiş. İnanılmaz can çekişiyor, yedekleyip reset atılması için bir yere versem iyi olacak çünkü şu an yazdığım karabalığın bilgisayarının sesinden neredeyse açtığım müziği duyamayacağım. O kadar ateşli ki zaten altını muhakkak boş bırakıyoruz, neyse iş görüyor ya ona bakalım.
Pazartesi günü acayip bir zinciri kırdım blog ve bunun o an farkında bile değildim. Ne zincirmiş yahu!
Bizim ailede "mükemmeliyetçi" kişi annemdir, bunu da herkes bilir, dolayısıyla annemin üzerine zaten yapışık olan bu meziyetin (!) bende de olabileceği aklımın ucundan bile geçmiyordu. Nasıl mükemmelim ama ahahaha :P Neyse baktım ki yapmayı ertelediğim işlerim altında üşengeçlikten farklı bir sebep daha var: "Ya güzel olmazsa? Ya şununki bununki gibi olmazsa? Ya istediğim gibi yapamazsam?" Ayy bu ne menem bir şeymiş ve ben bunun farkında bile olmadan yıllar geçip gitmiş iyi mi? İyi değil tabii ama zararın neresinden dönsek kar, 32 yaş da fena sayılmaz.
Sosyopix'ten bir süre önce çıktı almıştım (1 sene olmuş olabilir) ve onları yaklaşık 2 sene önce ibekingden aldığım albüme yapıştıracaktım. Eylem basit. Ancak iki ayrı parça da bana bakıyordu ki yapmadım. Bu hafta pazartesi -nereden geldiyse Allah razı olsun- bana bir ilham geldi, dur dedim önce şu işi yapacağım ve günümün büyük bölümünde minnak fotoları albüme yapıştırıp yanlarına bir şeyler yazdım.
Aklımdaki gibi oldu mu?
Hayır.
Şununki bununki gibi oldu mu?
Hayır.
Yaparken eğlendim mi?
Çok acayip.
Yine yapar mıyım?
E ne duruyorum :)
Sonra yavaş yavaş tutulup kaldığım mükemmeliyetçilik zincirini kırmaya başladım.
Salı günü et yemeği pişirmeye kalktım hem de kayınvalide usulü. Et pişerken ciddi anlamda vejeteryan olmayı düşünmedim değil. Ölmüş de olsalar yazık değil mi dedim, yaptığım eziyete bak şu canlıya. Yıllardır "yok ben hayatta yapamam" dediğim şeyi bir Salı öğleden sonra 40. kez yapıyor gibi (hadi 39 olsun) yapmayayım mı?
Hiiyyyaaaaa kim tutar beni :)
Ya da çok açılmayayım da tutun siz yine beni.
Özellikle kitap yorumları konusunda beni tutan şey buymuş yahu, vakitsizlik de işin cillop gibi bahanesi.
"Ya aklımdakini tam olarak aktaramazsam?" diye diye yazmayı ertelediğim o kadar kitap birikti ki göz göze gelmeye gözüm yok, o derece. İyi bakalım belki bundan sonra bu kadar tartıp biçmem yazmadan önce ve yazmak için kendimi rahat bırakırım.
Ve diğer bomba gelişme; yeniden günlük tutmaya başladım. Amanın içimde neler birikmiş öyle, yazdıkça çok daha iyi hissettim ve ardından bir de annelik defteri tutmaya başladım. Nereye kadar gider'ine şimdi takılmayayım, ben bu rahatlama gazıyla epey yazarım gibi.
Dün okuduğum "Anneliği Like Et" kitabından aldığım notları da yazdım hatta deftere. Kitabın ismine çok takıldım ve neyse ki yazarına da sordum, cevap gelince sizinle de paylaşırım.
İşte böyle derken geldik mi bugüne...
Hediye gündü bugün. İnsanın hayatında senede 1 kere bile olsa yapması gerekiyor bence. Evde kimse yok ve ev işi yapman gerekmiyor ve çok şükür hasta da değilsin. Ballı lokma tatlısı değil de nedir?
Bugün yaptığım en büyük şey yazmaktı.
Sanki yazmalara doyamadım da bak buralara taştım :)
Ve son birkaç gündür okuduğum kitap; Mavi Orman...
Bana öyle güzel kapılar araladı ki, kitapla ilgili bir şeyler yazar mıyım bilmiyorum ama bendeki etkilerini yazarım veya zaten satır aralarından siz anlarsınız. Kitap bitmesin diye okumak istememekle her an boşluk olsa da kitabıma gömülsem gel-giti vardır ya hani, tam oradayım, basmayın üstüme :)


Yine yeniden görüşmek üzere canım blog,
Özlemişim seni :)
Devamını oku »

12 Temmuz 2017 Çarşamba

Çeşme ve Sonrası (2.5 ay)

Başlık için biraz kafa yordum ama ne yazsam içeriği tam anlatmayacaktı, o yüzden kısaca "Çeşme ve Sonrası" dedim :) Oysa içinde başka bir dolu dünya var, hepsini buraya yazmak niyetim.
Çeşmeye tatil için gitmedik hatta aklımızın ucundan geçmeyen ve de geçmeyecek bir tatil beldesi... Tatillerimizi daha çok pansiyonlarda Kazdağları civarında yapmış insanlarız. Ege turu yaptığımız yıllar öncesinde de Mordoğan'ı merak etmiş ancak Çeşme'ye gitmek aklımızın ucundan geçmemişti.
Hayat bizi 2 aylığına Çeşmeye götürene dek :)
Biraz mecburi biraz gönüllü bir görev olunca, ben de Elifle vakit geçirmeyi fırsat bilip kısa süreli ücretsiz izne ayrıldım ve 5 parasız ama çok daha mutluydum, yalan yok :)
Çeşme'nin ne kadar (gereksiz) pahalı olduğunu gitmeden duyup gözümüz korkmadı değil ama gidince (bir müddet sonra) anladık ki insan kıvamında yaşanabilir mekanlar da var. 50 kuruşluk bir sodaya 5 lira vermek koyuyor açıkçası :) Bu yazıyı da belki o bölgeye giden biri olur / biz de unutursak hatırlayalım diye yazıyorum. Oldukça karışık olacak ama kusura bakmayın, bolca foto ekleyip durumu dengeleyeyim :)
Öncelikle Çeşme'ye gitme niyetiniz varsa bu niyeti sorgulayın derim. Yani neden o kadar para vermek istiyorsunuz :) Ahahaha şaka bir yana gerçekten bilinçli bir şekilde tercih yapmak önemli, bunu gidince daha iyi anladım.
Çeşme'de Çiçek Apartta kaldık ve bizim ilk apart deneyimimizdi. Apartta kalmayı ilk haftalarda sevdik ancak sonra temizliğin yapılmaması, bulaşık makinesi olmaması gibi sebeplerle apartta kalmaktan soğuduk. O açıdan tatil yaptık diyemesem de işe gitmemek, her gün deniz görmek zaten başlı başına tatil benim için :)
Bolca dondurma yedik. Ya da şöyle diyeyim Elif ve karabalık yedi :) Benim dondurma ile hiç aram yok arada ayıp olmasın diye yedim.
Çeşme'nin ilk fotosu denizden gelsin o halde... Çok seviyorum kendisini. Anlayan anladı :)


Mayıs ve Haziran ayında Çeşme çok güzel, gelsenize :) Çünkü boş  :) Ancak rüzgarlı... Yani zaten azıcık tatilimiz var, onda da hemen kendimizi suya atalım derseniz pek emin olamadım. Yine de ben yazayım siz karar verin.

1. ÇEŞME MERKEZ

Rumeli Pastanesi:
Dondurma ve sakızlı muhallebi sevmeyen biri olmama rağmen sevdim burayı. Ve ilk defa şişirilmiş gelmedi bir mekan. Öyle, olduğu gibi geldi.


İlk defa bu kadar çok dondurma aldım ki yine hepsini bitiremedim ama sade ve karadut çok güzeldi.


Çeşme merkezi ilk gördüğümüzde "E bu muymuş?" dedik çünkü gidip görmeyenler için Çeşme o kadar şişirilmiş bir yer ki insanın beklentisi de haliyle fazla oluyor. Neyse uzun bir sahil şeridi var, Elif de son anda Semra'dan aldığımız scooter'ıyla çok şükür denize uçmadan gezinmeyi başardı.

Yüz ifadem çok belli olmasa da aslında burada mutluluğun resmini yaptım abidin :)

Burada da gittiğimiz ilk haftalardan birinde, sabah uyanıp "haydi deniz kenarında piknik tadında kahvaltı yapalım."dedik ama pek mümkün olmadı. O kadar çok rüzgar vardı ki, yediğimiz simitlerin susamları ağzımıza giremeden etraftaki kuşlara nasip oldu :)


Kale:
Kaleyi öyle sıkışık bir zamanda gezdik ki Elifle, ben kan ter içindeyken onun bir de kakasının gelmiş olması münasebetiyle kaleden hiçbir şey anlamadım. Ve 8 lira vermekten pek de mutlu olmadım :)
Kaleye çok yakın olmasa da Petit Coin'de yemek molası verebilirsiniz, hoş bir mekan. Hastag Kafeyi hiç sevmedik ama zevkler tartışılmaz tabii.

Ilıca Plajı:
Çeşme'de en sevdiğim yerlerden biri oldu. Yazın o kalabalık halini görsem muhtemelen soğurdum ama biz daha çok deniz, biz ve kahvemiz şeklinde kumlardaydık. Hatta ilk zaman ben hırkalı oturuyordum :) Büyük plaj halka açık ama park yeri sorunu vardı o yüzden ben Küçük Plajı tercih ettim. O işletmeyi de ayrıca sevdik, bu yazıya denk gelirlerse selam olsun :)



Bu amugurumi de Eda'nın geldiğinin kanıtı, kardeşim bu kadar yetenekli olmak zorunda mıydı? Böhüüü :)
Ilıca PLajı'ndaki kum gerçekten çok güzel ama su soğuktu. Ben diz kapaklarımdan öteye pek girmedim. Yaz aylarında belki bel çevresine kadar girerdim :)

Dalyan:
Çeşme merkeze tam mesafesini bilmiyorum ama 5-6 km. gibi sanırım. Güzel bir yerleşim yeri. Hemen kıyısında yer alan balıkçıların fırsatçılığı bizi soğutmuş olsa da orada harika bir kafe keşfettik, adını hatırlayınca yazayım. (Vriend ve Dikkie imiş)Kısaca ana caddenin bir arka sokağındaki bol kedili köpekli mekan diyeyim:) Bohem bir havada olsa da sahibi beyefendi Elifle öyle güzel ilgilendi ki, Elif hala oraya gitmek istiyor :)


Bu sadece kapısı kalmış evi de Dalyana giderken çektim. Bence hoş bir hikaye yazılabilir bu "ev" için :)

Ildır:
İki kez gittik ve Ildır'ı çok sevdik.



Mesela burada da, bir dizinin tecavüz sahnesinin çekimi ile meşhur olmuş bir mekan vardı ve girmedik tabii. Yani böyle saçma sapan "ün"ler bizim halkımızı neden tkiliyor cidden anlayamıyorum. Ildırda sokaklarda gezmek, dut ağacına rastlamak ve manzarayı izlemek yeterince güzel :)
Çiftlikköy:
Burası konusunda son derece bencil davranacağım. O kadar çok sevdim ki sadece kendime saklayasım var :) Çeşme merkeze 4 km. mesafedeki bu yerin Çeşme merkez ile hiç ilgisi yok, sanki gerçekten kendi halinde bir Ege sahil kasabası :) Orada bu sezon açılmış 3-4 masalık balıkçı ile de ahbap olduk, giderseniz kaçırmayın derim, Adana dürümcünün hemen yanı. (Adını hatırlayamadım)
Bir akşam balıkçıdan çıkmış arabaya doğru yürürken çoook yaşlı bir amcanın bebek arabasını sürdüğünü gördük, oldukça küçük bir bebeği uyutmaya çalışıyordu, fotoğrafını çekemediğime üzüldüğüm anlardan biri :) Amcaya (dedeye yani) gülümsedik, o da "ne yapayım yavrum, anne de baba da çalışıyor, ben de bunu uyutcam uyursa" dedi ama hali o kadar komikti ki :)

2. Alaçatı:
Alaçatı hakkında yazacaklarım ile ilgili kimse kusura bakmasın ama oldukça komik bir yer bence :) Bir grup İstanbullu düşünmüş taşınmış ve demiş ki, "Bizim paramız çok ama burada harcayamıyoruz, haydi gidip kendimize bir Ege sahil kasabası bulalım, orayı dekore edelim (ederken de biraz bozalım) ve bolca mekan açalım. Ben yeme-içme açayım, sen butik aç, Ayşe Hatun başka bir şey mesela. Yalnız fiyatlar sadece bizim ödeyebileceğimiz seviyede olsun ki marabalar zaten giremesin. Girenler de kendini "havalı" etiketlesin ve böylece para da yabancıya gitmesin. Sen bana yemek yemeye gel, ben sana bluz almaya geleyim. Anlaştık mı?" demişler ve Alaçatı köyü de böylece sosyetenin mekanı olmuş. Sokaklarında gezerken boş yere deniz aramayın çünkü denizi de yok :)
Eda geldiğinde herkes çok memnun ayrılmış diye "Köşe Kahve"ye gidelim dedik ki tam köşesinde Elif öyle güzel altına yaptı ki :) Normalde inadından kaynaklı olarak çişini tutar hele ki dışarıda asla altına yapmaz ama hem inat krizi ağlama krizi ile birleşmişti hem de bence "Ben böyle mekanın..." dedi ve koyverdi :) Ama o an benim gözleimdeki panik ile karabalığın rahatlığının tezatlığı kayıtlara geçti, kucağındaki bebe altına yapan adam dondurmasını yemeye devam etti, ahahaha :P
Köşe Kahve'de 18 liraya limonata var, içersen :) Ben içmedim hatta fiyatları görünce hiçbir şey sipariş vermedim. Eda kahve söyledi ve gelen kahvenin ne sunum ne de ikramlı olması (yanına bir çiçek veya başparmağım kadar kurabiye koymak zor olmasa gerek) bizi ekstra şaşırttı.

My sister :)
Kırmızı Kedi Yayınevinin minik bir satış yeri vardı, hoş bir mekandı

Elif Çeşmede kedilere öyle güzel alıştı ki:

Alaçatının bence en güzel yeri pazar yeri. Onun haricinde ne içinde dondurma olmayan krema dondurmasının topuna 5 lira vermek ne de samimi olmayan mekanlarda cep yakan fiyatlarla can sıkmak. Alaçatı bize o açıdan pek anlamlı gelmedi ki yaz kalabalığını görmedik bile.
Sokakları gerçekten güzel evet ama o kadar çok mekanla doldurulmuş ki gerçek halini göremiyorsun, hep makyajlı olan biri gibi geldi bana :)

3. Urla:
Burası hakkında ne yazsam az kalacak çünkü mekandan ziyade oraya ulaşabilmem burası için taslakta kalmış ayrı bir yazının konusu. Kısaca özetleyeyim, normalde Ankarada arabayı hiç kullanmıyordum (nadir) ama Çeşmeye gelince kullanmaya başladım ve bir anda özgüvenim yükseldi. Arabayı bir kere kullandıktan sonra günlerden bir gün haydi markete gidelim, oradan da parka gideriz diye Elifle evden çıktık. (11 Mayıs Perşembe) Bi baktım normalde uyumayan çocuk uyuyakalmış ve tam karşımda o sırada Urla tabelası var. Haydi bre dedim; macera senin dostum! Meğerse gittiğim yol eski yolmuş ve ben yol boyu acayip terlemiştim ki sebebi klimanın kapalı olmasıymış. Yolda giderken Banuya sürpriz yapayım diye onun ev ve iş adreslerini google haritalara yazdım ve ona güvendim. Sanırım tek suçum buydu! Normalde bizi köy yollarından çıkarmayı başaran navigasyon kafayı yemesin mi? Tam o sırada Elif uyanmasın mı? Ben yeni kullanmaya başladığım araba ile kendimi dar sokaklarda bulmayayım mı? O ara döktüğüm ter ile zayıfladım valla. Banuya da ulaşamadım ve zar zor dönüş yolunu (en az 10 kişiye sorarak) buldum ki Banu aradı, "Esra geri dön, gel bekliyorum" dedi. O an ben yine ne cesaret geri döndüm ve Banuyu nasıl buldum gerçekten bilmiyorum. Urlaya gitmem 25 dakika, Banuya ulaşmam 1.5 saat falan olmuştu ki arabadan indiğimde bacaklarım hala titriyordu :) Hemen karabalığı aradım, iş çıkışı gel bizi al dedim ama sakin kocaya sahip olmak da zor anacım. Telaşını da kursağında bırakıyor. "Sen bir dinlen kendine gel, yine gelemeyecek gibi olursan o zaman gelirim ama bence halledersin." dedi. Bak şimdi! Neyse Kipa'nın altına park ettim. Bak bir de ondan önce az duraklayayım diye yaya yoluna duraksadığım an bir yaya bana çemkirmesin mi? Valla o gözü dönmüş yorgunlukla üste çıkmayı başardım :) Rüzgar Gülü Kitapçısında Yıldıray ve Banu ile ne konuştuk hatırlamıyorum ama tatlı sahibinin simit ikramını unutamadım. Sonra Banu'nun Cincüce dükkanına gittik. O kadar tatlı bir yer olmuş ki; Banunun yıllardır atölye hayaline kıyıdan köşeden ortak olan biri olarak atölyenin canlı halini görmek gözüme yaşları boca etti. Yolun açık olsun Banu! Urladan dönüşte Yıldıray'ın beni arabaya götürürken "Arabayı hangi kata park ettin?" sorusuna o kadar kendimden emin bir şekilde "Hiçbir fikrim yok" demişim ki Yıldıray epey güldü. Yani zaten park etmeyi başarmışım, bir de yerini mi hatırlayacağım... Peh! Çok şükür otobandan kısa sürede Çeşmeye vardım ve o günden sonra arabayı her gün kullandım hem de glimalı :)


Tayga ve Elif :)
Urla merkez eğlenceli ama denizi yok ki bizim baktığımız ilk şey deniz olduğu için Urlayı farklı bir gözle gezdik. Deniz kenarı olan yerleri açıkçası sevmedim. Samimi olmayan balıkçı mekanları ve bir de her şeyi ücretsiz vermiş olduğundan şüphelendiğim DenizAtı isimli mekan vardı (Yoksa Deniz Yıldızı mıydı?) ki sadece tuvaletini kullandık :)
Pazarı güzeldi, erikleri efsane :)
Ömre Bedel Yemekler'de ne olur yemek yiyin, sahibi çiftin nezaketini ve ortamın samimi havasını solumanız lazım. yemeklerini de çok sevik biz.

4. Kuşadası:
Ne alaka demeyin, 1 geceliğine Kuşadasına gittik Pelinlerle. Yine benim copilotluğumda gittiğimiz için eski yoldan gittik ve zorlandık. Kaldığımız otel Ephesius Oteldi. Hem görüşmüş olalım hem de çocuklar havuza girsin niyetiyle gittik ve başarıya ulaştık. 2 gece kalmaya da gerek olmadığını gördük. Daha çok minnak, butik, pansiyon kıvamlı yerlerde kalınca "her şey dahil" bir konsepte ayak uydurmak zor oldu. Yani bu kadar aç insan olduğunu bilmiyorduk :)
İzmir ve civarında oturan çocuklu aileler için 1 gece kalmak için düşünülebilir bir yer :


Kuşadası Merkezi o kadar sevmedik ki hızlıca gezip ilçeden ayrıldık. Efese önceden gittiğimiz için uğramadık ama Şirinceye gitmemek içimde kaldı :)


5. İzmir:
Koca şehri araya nasıl sıkıştırdım yalnız :) İzmire yıllar önce iş için gitmiştim ama pek bilmiyordum. Üçkuyulardan feribota binip Bostanlı tarafında indik, sahilde biraz turladık ve sonra Karşıyakaya gittik ve kalabalığından başımız dönüp çıktık. Pişisi güzeldi :) Karşıyakanın nesi bu kadar seviliyor anlayamadık ama tek bir yerine bakıp ön yargılı olmak da doğru değil. Belki biz kalabalık ve büyük şehirden bezdiğimiz için öyle gelmiştir bilmiyorum.
Alsancak tarafında Elif arabada uyuykalınca ben inip sahaf gezdim ve Kabuk Kitabevine gittim. O kısımlar güzeldi.
6. Foça:
Saat 6 gibi arabaya geri döndüm ve Çeşmeye geri döneceğimizi düşünüyordum ki, karabalık "Haydi Foçaya gidelim" demesin mi? O ne be? Valla gittik :) 7 gibi oradaydık, gece 10 gibi de ayrıldık. Foçaya aşık olacağımı düşünmüştüm anlatılanlardan sonra ama öyle olmadı.
Aman Esra sen de hiçbir şey beğenmiyorsun diyeceksiniz :)
Evet güzel bir sahil kasabası ama aşık olacak etkiyi yaratmadı bende.
Veya benim aşkım Küçükkuyu olduğundan gözüm başkasını görmüyor diyelim :)
Her yerde 5 liraya satılan ve pek de güzel olmayan mısırlardan sonra 6 liraya satılan ama dönüp 2.yi aldığımız mısırcı teyzeyi keşfedebilirsiniz.
Lakin dondurma için aynı şeyi diyemem. Ününü duyup yapışkan sivrisineklerine rağmen sırada bekledik ve farklı çeşitlerde dondurma aldık buradan ve sonuç... Çeşmedeki Rumeli Pastanesi çok çok çok daha iyi... Gerçi dondurmayı zaten sevmeyen ben, gurmelik yapmayayım :)


Foçada olsam kitap kulübüne katılırdım, güzel bir etkinlik grubu gibi duruyor :)

7. Mordoğan / Karaburun:
Yıllar önce Çeşmeye gitmeyip Mordoğan'a gittiğimiz o tatilde Mordoğanı bir acayip sevmiştik, o ne tatlı yerdi öyle... Eda gelince haydi o tarafa yeniden gidelim dedik. Deyim yerindeyse bin pişman olduk :) Mordoğan yolu düzeltilmiş evet ama Mordoğanın kendisi akalablıklaşmış ve bozulmuş... Üzüldüm hatta keşke eski hali zihnimizde kalsaydı dedik. Karaburun kesin süper olacak diye yola devam ettik ki yol yapım çalışması bitmeden ne olur gaza gelip o yola çıkmayın. Hepimizin midesi altüst oldu. Ve gittiğimize değecek bir şey göremedik. Koylarına gitmedik (belki fikrimiz değişirdi bilmiyorum) ama merkezi ve çeşitli mekanlarını görmek için o kadar yolu gitmek, çok gereksiz geldi.
Yine de illa gideceğim derseniz Nergis Kafe'ye uğrayabilirsiniz. Hoş bir mekan gerçekten.

Çeşmeden sonra Uşak'a geçtik, oradan Adanaya, oradan da Mersin-Erdemli'ye. Yarın buradan da ayrılıp Angaraya dönüyoruz ki zaten 15 gündür karabalığımız da yanımızda yok :(
Bu 2.5 ayda aklında ne kaldı derseniz;
- Elifle bazen kaliteli bazen kalitesiz ama hep beraber vakit geçirmek. Kreşe başlayınca Elif koşarak gidecek belki ama ben çok üzüleceğim. Onunla beraber olmaya öyle çok alıştım ki...
- İş yerinden uzak kalmak çok iyi geldi, istediğim saatte uyanıp uyanmak ve kafana göre takılmak ne güzel bir lüksmüş.
- Her gün denizi görmek. Uşak ve Adana hariç tabii :) Sanki denizden beslenen bir canlıyım. Etrafımda deniz varsa nefes alabiliyorum, deniz yoksa soluyorum...
- Pazar yerlerini çok sevdiğimi anladım.
- 6.3'lük depremde Elifi duşta yıkıyordum ve deprem anında yıkamaya devam ettim. Ya su kesilirse dedim. Ahahaha zihnim nasıl çalışıyorsa artık, gerisi yorumsuz yani.
- Wonder Woman ve Transformers izleme şansımız oldu ailelerin yanındayken, Wonder Woman iyiydi, diğeri berbat, uyumuşum zaten :)
- Mersine gidecek olursanız MEMOŞ TANTUNİ'de tantuni yiyin anacım, daha da bir şey demiyorum.
- Çeşmede Kumrucu Şevki'de kumru yemeyin. Ya da yiyin ve bu tecrübeyi de yaşayın :) Ama açsanız yemeyin ya valla yazık...








Çeşmede bir haber öğrendik ve epey şaşırdık, onu da sonra anlatayım.
Buraya kadar okumayı başarmış olanlara selam sevgi öpücük :)
Şimdi Çeşme'ye gitmeye hazırsınız işte :)
Bu yazıyı 2 bebeli evde ve bir haydi zor şartlarla yazdım, ben de bir öpücüğü hak ettim bak :)
Haftaya işe başladığımda farklı yazı başlıkları ile karşınızda olurum... Bekleyin beni anacım.


Devamını oku »

11 Temmuz 2017 Salı

Konuş!

Tadelle'yi epeydir yememişim belli ki sloganlı çikolata üretmiş ve haberim olmamış.
"Konuş" bu ara beni o kadar çok yansıtıyor ki.
Çeşmede ve sonrasında yazdığım yazılar (sanırım 3 veya 4 oldu) taslakta beklerken bugün içimdeki sıkıntıyı atabilmek için öylece yazmaya karar verdim.
Çeşmede ve sonrasında öyle şeyler yaşadık ki :) Sanki 2-3 ay değil de yaşadıklarımız daha daha fazlasıymış gibi geliyor. Hani bir gün içinde çok aktivite yaparsan o gün sana 24 saatten fazla gelir ve başını ve sonunu kaçırırsın ya sanırım öyle bir şey bizimkisi. Erkekler bu durumu daha rasyonel yaşadıklarından sadece kendim için konuşsam olur :)


Konuşasım, anlatasım çokça şükredesim var ama nereden başlasam bilemiyorum sanırım.
Ankaraya dönmemize birkaç gün kaldı Elifle. Karabalık 10 gün önce dönmüştü ve biz döndüğümüzde de Ankarada olmayacak ne yazık ki.
Ankarada özlediğim şeyler, arkadaşlarım, kitaplarım, çalışma masam ve Grano kahve :)
Yanımda ne kadar çok kitap olursa olsun yanımda olmayanları canım çekti/çekiyor. En son bu sabah "Tanrı Daima Tebdili Kıyafet Gezer"i bitirdim, Damla'dan ödünç almıştım. Bu tarz kitapların bence kütüphanemde olmasına gerek yok, o yüzden de ödünç aldığıma mutlu oldum. Güzel notlar almış olsam da fazla uzatılmış geldi hikayesi ve bittiğine üzüldüm diyemem. Her ne kadar "kişisel gelişme"ye açık biri olsam da okuma yaparken bu alanda zorlanıyorum çünkü ilerlemiyor. Ya da bazen sadece ciddi edebi eserleri okuma açlığında oluyorum. O zamanlar çocuk kitabına elim gitmiyor zaten.
Kitap okuma hızım işte böyle çeşitli sebeplerle yavaşlarken hızı artan başka şeyler oldu ama onları burada anlatmayayım.
Yani hem konuşasım var hem susasım anlayacağınız :)
Bu yazı da bir zinciri kırma yazısı olsun mu?
Neden olmasın :)

Devamını oku »

8 Mayıs 2017 Pazartesi

Kabuktan Çıkma Güncesi

Yeniden merhaba canım blog,
Öyle ilginç gelişmeler yaşandı ki son haftalarda hayatımızda, takip etmekte zorlandım.
Kah güldük eğlendik kah ağladık hüzünlendik. Tabii Allah sağlık versin, hepsini "deneyim" olarak görüp içlerinde kalmadık.
Nereden başlasam ve nasıl anlatsam bilmiyorum ama şöyle diyeyim:
Uzun bir süredir deniz kenarında olmak istiyordum ve bunu bilen arkadaşlarım bana "deniz" dilemişlerdi doğum günlerimde ve yıl başılarında. Sonra geçen hafta birden sürprizli bir gelişme oldu ve kısa bir süre gibi görünse de (o da göreceli tabii) bana uzun ve hoş görünen bir süreç başladı. Kısmet olursa 2 ay gibi bir süre Çeşmede yaşayacağız. Tatil gibi değil, eşim çalışacak, ben çalışmayacağım bu sürede ve bolca Elifle olacağım.
Hani nereden nereye diyorum, ne dilediğine dikkat etmek gerek diyorum ve bana "deniz" dileyen arkadaşlarıma teşekkür ediyorum.
O halde bu yazının başlığı neden "Kabuktan Çıkma Güncesi?"
Çünkü Ankara ve rutinlerimiz (ne kadar sıkıcı olsa da) "güvenli bölge" idi. Ve bunun neticesinde "yeni" bir şeyler keşfetme imkanım da hiç olmuyormuş ve aman yarabbim biz nasıl bir koşturma içindeymişiz.
Buraya geleli henüz birkaç gün oldu.
Çeşme'yi (denizi haricinde) sevmedik :) Yani bizim tarzımıza pek uygun bir yer değil çünkü Ege'de de olsak nereye gidersek gidelim gönlüm hep Küçükkuyu'da kalır benim.
Neyse bulduk bunamayalım şimdi :)
İzmir'e ve Urla'ya yakın olmasına çok sevindim. Görüşmeyi planladığım bir dolu arkadaşım var.Yaşasın!
"Kabuk" da işte tam olarak kendimde keşfettiğim şeyleri yazma sürecim olacak.
"Belirsizlik ve Değişimle Birlikte Güzel Bir Hayat"tan korkmamayı bu kitaptan sonra daha bir benimsedim. (sahaflarda ısrarla arayınız veya ödünç verecek arkadaş bulunuz.)
Kalacak yer, Elifli hayat vb şeyleri güncenin devam yazılarında yazayım.
Bu bölge için "yapmadan/yemeden dönme" dediğiniz ne varsa yazın.
Sakızlı dondurma ve Kumrucu Şevki yazmayın da :P

* Eklediğim görseli bugün benim çekmiş olduğuma inanamamak... Hayat :)
Devamını oku »